Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie pozwól odejść miłości swojego życia tylko dlatego, że boisz się, że możesz ją stracić.

Widziałam drzewa, a nie potrafiłam dostrzec lasu.

Ona jest moim świa­tłem, moją mi­ło­ścią, moją brat­nią duszą. Ma na imię Briel­le i od chwi­li, gdy ją spo­tka­łem, wie­dzia­łem, że jest tą je­dy­ną.

Chcia­łam, aby był moim sze­fem, ko­chan­kiem… chło­pa­kiem.
Chcia­łam pełen pa­kiet, z dzieć­mi i z całą resz­tą.

Macie tylko jedno życie, więc musicie złapać je obiema rękami.

Czasami przychodzą w życiu takie chwile, które na zawsze zapamiętasz i od razu o tym wiesz. Pewne przejmujące sytuacje, które nas kształtują i znacząco wpływająna naszą przyszłość.

Małe umysły radują się małymi rzeczami.

Kiedy już my­ślisz, że go­rzej być nie może, pie­kło się otwie­ra i udo­wad­nia, jak da­le­ce się my­lisz.

Oglądałam wczoraj Johna Wicka i uśmiechałam się przez cały seans...to chyba wiele mówi o obecnym stanie mojego umysłu.

Musisz poczuć się niekomfortowo, żeby czegoś się nauczyć.

Wiem, że tylko ona jest w stanie mnie pokonać. Jest moją jedyną słabością. A ja nie mogę sobie pozwolić na słabości. Ani teraz, ani nigdy.

Nie szukałam kogoś takiego, a jednak okazał się wszystkim, czego potrzebowałam.

Dobrych ludzi spotykają złe rzeczy.

Piękno zależy wyłącznie od gustu obserwatora.

Nie ma nic gor­sze­go od uda­wa­nia ra­do­ści i we­so­ło­ści, gdy w środ­ku ko­nasz.

Boję się, że przeznaczenie przyszło po mnie akurat, gdy znalazłem kobietę, która daje mi szczęście.

Wyginam kąciki ust w ironicznym uśmiechu. Ten koleś jest
wyjątkowo szczery i otwarty. Nie udaje kogoś, kim nie jest. To
rzadko spotykane.

To, jak na mnie patrzy, sprawia, że jeszcze bardziej boli świadomość, że nam się nie powiodło. Od dawna trzymałam się nadziei, że to był tylko sen, ale niestety okazuje się, że łącząca nas chemia nie była tylko moim wymysłem.

Nie ma nic gorszego od udawania radości i wesołości, gdy w środku kochasz.

- Idę wziąć prysz­nic, a ty w tym cza­sie zde­cy­duj, któ­rej z nas pra­gniesz – oznaj­miam sar­ka­stycz­nie.

Od­rzu­ca głowę do tyłu z obrzy­dze­niem.

- I to niby ja dra­ma­ty­zu­ję… - wzdy­cha gniew­nie. - Po­win­naś do­stać Osca­ra.

- Jeśli nie mnie, Spen­cer, to wyjdź - mówię. - Zo­stań sobie na noc gdzieś in­dziej.

Pro­stu­je się.

- To mój dom. Nie mo­żesz mnie wy­rzu­cić z mo­je­go wła­sne­go domu.

- Wła­śnie to zro­bi­łam. I wiesz co? Wpro­wa­dzam się tu.

- Nie patrz na mnie, jakbyś mnie pragnął... jeśli nie pragniesz - mruczę w ciszę.

- Wiesz, je­steś je­dy­ną osobą, która uważa, że mam na to dość sił – wy­zna­ję.

Znów za­czy­na pro­wa­dzić mnie w tańcu.

- Czy nie po to ma się chło­pa­ka? Aby wie­rzył w swoją dziew­czy­nę?

Uśmie­cham się i ca­łu­ję go.

- Cie­szę się, że się po­zna­li­śmy, Spen­ce­rze Jo­ne­sie.

- Ja też, anie­le. Ja też.

Wra­ca­ją do mnie okrut­ne słowa wy­czy­ta­ne w Go­ogle’u, o tym, że prasa na­zy­wa go piesz­czo­tli­wie Ca­sa­no­vą Mi­le­sem, bo po­tra­fi skło­nić ko­bie­ty do wszyst­kie­go.

Że­by­ście wie­dzie­li, do cho­le­ry.

A teraz i ja je­stem jedną z tych ko­biet… Za­bij­cie mnie!

Uczu­cie mię­dzy nami jest silne, na pewno to mi­łość, cho­ciaż mam wra­że­nie, jak­by­śmy znali się do­pie­ro od dwóch minut.

Ale to były ide­al­ne dwie mi­nu­ty.

- Pa­no­wie - zwra­ca się do spo­rej grupy męż­czyzn. - Na pewno ucie­szy was wia­do­mość, że w dro­dze po­wrot­nej z baru wzią­łem ślub. Po­znaj­cie moją nową żonę.

- Ben, to jeden z tych momentów, w których musisz się otworzyć i wpuścić mnie do środka. Jak mam cię poznać, skoro nie chcesz mi nic o sobie powiedzieć? - uśmiecham się łagodnie i ściskam go za rękę.

- Czyli mó­wisz, że mo­żesz po­su*wać Au­stra­lij­kę… ale jej nie po­ślu­bisz? - szep­czę, czu­jąc, jak w oczach wzbie­ra­ją mi łzy.

Po­sy­ła mi zimne spoj­rze­nie.

- Przy­kro mi.

- Oże­nisz się z Włosz­ką. I to ona uro­dzi twoje dzie­ci, a ja będę twoją dziew­czy­ną na boku?

Wiem natomiast, że niestety - mogę to już oficjalnie przyznać - nadal jestem w nim zakochana. Kocham każdy kawałeczek jego poturbowanej tożsamości.

- Ben, dopuść mnie do siebie.
Wsuwa mi palec pod brodę, żebym spojrzała mu prosto
w oczy.
- Didge, jestem tutaj – szepcze. - I nigdzie się nie wybieram.
- Ben, chcę cię całego, z całym bagażem, a nie tylko te elementy, które postanowisz mi pokazać.

kiedy ob­da­rzasz kogoś mi­ło­ścią, au­to­ma­tycz­nie przyj­mu­jesz tę osobę do swo­jej ro­dzi­ny. To nie jest kwe­stia wy­bo­ru. Tak się dzie­je i już.