Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wystarczy nie być draniem, żeby być człowiekiem. Nie wystarczy nie krzywdzić, żeby pomóc. Nie wystarczy nie odepchnąć, żeby kochać.

Matka jest potrzebna nie po to, by usuwać dziecku głazy spod nóg, lecz po to, by wyposażyć je w wygodne buty i przekonać, że jeśli się postara, zdoła pokonać nawet najtrudniejszy szlak.

Nie ma sensu rozpaczać, znacznie mądrzej jest trenować bycie szczęśliwym.

Dziecko trzeba wychowywać w taki sposób, żeby wiedziało, kiedy ruszyć w świat, i nie bało się tego, ale żeby zawsze na myśl o domu miało przed oczami ten rodzinny. I matkę. I chciało wracać nie z obowiązku, zwyczajnie: z miłości.

Psy nie noszą masek, mali chłopcy nie noszą masek, a dorosłym, kiedy odnajdą miłość i szczęście, żadne maski nie są już potrzebne. Można być sobą z tą niezachwianą pewnością, że ktoś jest tuż obok i bezgranicznie nas akceptuje z całym naszym bagażem.

Życie jest jak górski szlak, na którym ciągle nas coś zaskakuje. Bywa zagmatwany i zmienny, raz prosty, raz pełen pułapek. A kiedy już zdarzy nam się na nim zabłądzić, trzeba wrócić niemal na sam początek, żeby mieć pewność, gdzie chcemy dotrzeć i dokąd nas zaprowadzi.

Ciężko żyć bez miłości, jednak sprostać jej, gdy powszednieje jak chleb, to dopiero wyzwanie.

Nikt nie urodził się mistrzem. Geniusz to kropla talentu zatopiona w morzu wysiłku i pracy. To mały owad w bursztynie. Sam w sobie nie znaczy nic. Dopiero gdy otoczy go złocista, lśniąca żywica, która zna sekret, jak wyeksponować piękno, zyskuje nieśmiertelność na zawsze.

... życie to nie tylko ból i rozczarowanie, że przychodzą chwile, gdy świat wokół staje się piękny, krajobraz zachwyca, a ludzie nie zawodzą. Nagle lgną do siebie nawzajem, bo znajdują w tym nadzieję, ukojenie i cel. To się może zdarzyć każdemu, więc jest na co czekać.

Trzeba nauczyć się akceptować to, czego nie możemy zmienić. Zwłaszcza przeszłość. Inaczej życie zmienia się w bezsensowne rozdrapywanie ran. Znacznie mądrzej jest sklejać to, co jeszcze zostało.

Obojętność wobec cudzego nieszczęścia czyni człowieka niemal na równi nikczemnym z tymi, którzy sieją zło.

To, że coś wydaje się oczywiste, nie znaczy, że jest takie dla innych.

-Nie kłóć­my się, bo przy obie­dzie to nie ucho­dzi. Je­dze­nie to dar, ro­dzi­na to szczę­ście, a życie to cud, dla­te­go każdy dzień, który ofia­ru­je nam pełny ta­lerz i to­wa­rzy­stwo, na­le­ży ce­le­bro­wać jak świę­to".

Je­ste­śmy szczę­ścia­rza­mi, bo to, co zro­bi­my z na­szym ży­ciem, za­le­ży tylko od nas.

Samotność sprzyja eksplozjom egoizmu w człowieku.

Jeśli komuś przy­tra­fia się w życiu coś pięk­ne­go, barwy wokół stają się bar­dziej so­czy­ste, kon­tu­ry wy­raź­niej­sze, a lu­dzie lepsi, bliż­si, bar­dziej po­trzeb­ni.

Echo Va­jont że­gna­ło ją ci­chym szu­mem wia­tru i mięk­ko ukła­da­ło się w słowa: pa­mię­taj o przeszłości, ale nie zapominaj żyć .

Czło­wiek do­sta­je do dys­po­zy­cji jedno życie. Jeśli mar­nu­je je na złość, na roz­pa­mię­ty­wa­nie krzywd, jest bar­dziej roz­rzut­ny, niż gdyby gar­ścia­mi wrzu­cał dia­men­ty w ogień.

Życie wy­da­je się czymś na­tu­ral­nym, oczy­wi­stym i nie­skoń­czo­nym, do­pó­ki samo nie na­uczy czło­wie­ka, czym jest śmierć".

Człowiek potrzebuje przeszłości, by budować na niej teraźniejszość, jak na solidnym fundamencie.

Ich mi­łość nie do­świad­czy­ła zmę­cze­nia, nie gasła pod po­pio­łem co­dzien­no­ści, nie krze­pła ani nie ro­dzi­ła się na nowo. Przez to umknę­ło im całe bo­gac­two życia, hossy i bessy, sza­lo­na ka­ru­ze­la, która na­peł­nia czło­wie­ka głę­bią zna­czeń. Śmierć uczy­ni­ła ich uczu­cie wiecz­nym i ta prze­wrot­ność wy­da­ła się Ka­ro­li­nie naj­bar­dziej okrut­na.

Nadzieja jest jak mały pasożyt, który panoszy się w głowie, pożerając rozsądek i racjonalne myślenie. A człowiek uparcie, jak najsłodszego kociaka, próbuje ją głaskać, dopieszczać i karmić złudzeniami.

To, co sta­no­wi­ło dotąd esen­cję jej życia, zo­sta­ło za ple­ca­mi. Po­ry­wał ją bez­miar nie­zna­nych prze­strze­ni, ocean ob­co­ści, ko­smos nie­wia­do­mych. Nie cie­szył ją ten dar, w ogóle go nie chcia­ła. Po sto­kroć wo­la­ła­by cof­nąć czas i znów dać się za­mknąć w ka­mien­nych mu­rach ro­dzin­ne­go Casso. Tyle że ono już nie ist­nia­ło. W każ­dym razie nie takie, jakim chcia­ła je pa­mię­tać.

Do­li­na Va­jont coś w nich zmie­nia­ła, spra­wia­ła, że kru­sza­ły ba­rie­ry. Do głosu do­cho­dzi­ły dotąd ha­mo­wa­ne zwy­kłe ludz­kie
od­ru­chy. Zro­zu­mie­nie po­zwa­la­ło głę­biej od­czu­wać, wy­zwa­la­ło od­wa­gę, by wy­cią­gnąć rękę. Karo także pra­gnę­ła tego do­świad­czyć, lecz miała wra­że­nie, że nadal ją omija ten fe­no­men.

Nic nie osłabia uczuć równie skutecznie, jak wytrwałe odkładanie na później. Gdy zabraknie drobnych ciepłych gestów, na codzienności plenią się chwasty, aż w końcu trudno się zorientować, czy coś jeszcze zostało z dawnego kochania.

Każdy potrzebuje kochania. Nawet jeśli jest okropnie wielki.

Poza tym każdy ma w sobie ja­kieś pięk­no. Wy­star­czy się od­wa­żyć, by je z sie­bie wy­pu­ścić.

Nikt nie jest taki mądry, żeby wiedzieć, co przyniesie przyszłość...

Światem rządzą pieniądze i polityka. Tyle się nauczyłem tamtej nocy. Nie żaden mityczny Bóg, żaden dobrotliwy pasterz, który otacza swoje owieczki opieką. Tylko mamona, interesy, władza. Cynizm, Fede. To jest potęga, która pozwala przetrwać najgorsze, i ja odtąd będę się jej trzymał. Będę na zimno kalkulował i podejmował decyzje. To bezpieczniejsze niż poddawanie się emocjom - oświadczył z przekonaniem, lecz delikatne drżenie dłoni, zadawało kłam jego twardej postawie.

Życie podsuwa na zmianę raz sielskie, raz ciężkie chwile po to, żebyśmy mogli go jak najpełniej posmakować.