Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To, co jednego dnia rozkwita, drugiego więdnie i marnieje. I jeśli człowiek w każdej chwili może zniknąć z tego świata, cała nadzieja w tym, że pozostawi po sobie jakiś ślad w postaci budynku albo bijącego serca własnego dziecka. Jeśli nie zostawi nic, kto będzie wiedział, że w ogóle żył?

Mężczyźni nie są strachliwi i nawzajem budują swoją wielkość. Tymczasem kobiety uważają, że jedyne, co potrafią, to nawzajem rujnować sobie życie.

Poznanie i wiedza są dla mnie tym samym, jestem drobiną, my zaś jesteśmy całą przestrzenią, którą nam przeznaczono. I jeśli jestem stworzona ze smutku, cóż! Oto radość. A jeśli jestem stworzona z furii, oto spokój.

Arystokrata zawsze w głębi duszy pozostanie arystokratą, nieważne, jak nisko upadnie, a człowiek skromny pozostanie skromny, niezależnie od tego, jak wysoko zajdzie.

Skoro miłość pozbawia rozumu nawet najmądrzejsze dusze, to jakie szanse mają pozostali?

To, uświadamia sobie, jest definitywny koniec Angeliki Neal i początek pani Hancock. Spodziewała się jedynie, że małżeństwo wybawi ją od kłopotów, tymczasem stało się początkiem następnych, które rosną w jej brzuchu i zmieniają każdy dzień. Więcej rzeczy wymknęło jej się spod kontroli, niż się tego spodziewała, a w nadchodzących miesiącach i latach straci kontrolę nad kolejnymi. Nigdy już nie będzie taka jak kiedyś. Angelika Neal, osławiona kurtyzana, przestała istnieć, gdy inne osoby zaczęły rościć sobie do niej prawo. Jest czyjąś żoną, ciotką, a już niebawem zostanie czyjąś matką – może jakiegoś młodzieńca i jego osiągnięcia nigdy nie będą kojarzone z kobietą, która go urodziła. Z czasem tych roszczeń będzie coraz więcej – zostanie teściową, babką, wdową, staruszką na utrzymaniu – i będzie się dzielić i dzielić, i dzielić, aż nie zostanie już nic.

(...) wolność to coś, czego nie sposób zdobyć. Nie uważasz więc, że lepiej wybrać coś, co choć trochę ją przypomina?