Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mówi się,że nie ma nic straszniejszego niż rodzice stojący nad grobem dziecka.Tak jakby ostatnie pożegnanie rodzica przez osieroconych potomków bolało mniej.Tak jakby stracona przyszłość rodziców była warta mniej od przyszłości dzieci.Nie ma znaczenia,ile lat jeszcze było do przeżycia - dziesięć czy czterdzieści.Każdy podarowany dzień jest równy wieczności.Każde słowo miłości,które nie zostało wypowiedziane,usłyszane i pojęte każdą komórką ciała i duszy ciąży na sercu tych,którzy pozostali,ciężarem winy,żalu i bolesnej świadomości,że już nigdy nie będzie szansy,aby je wypowiedzieć,aby usłyszeć w odpowiedzi to samo.Aby poczuć,że jest się obiektem miłości.

Każdy musi przeżyć swoje życie sam,prawda? Uczyć się na własnych błędach,bo życie to nie matematyka,tutaj nie zawsze dwa i dwa jest cztery,a regułki,wymyślone przez innych,niekoniecznie pasują do każdej sytuacji.Prawdę mówiąc,rzadko pasują.

Poczucie winy jest jak trucizna,sączy się każdego dnia po kropli z miejsca w pamięci,które chcemy zakopać głęboko,pod stertą przyjemniejszych wspomnień.Ale trucizna przesącza się,powoli,i co jakiś czas odzywa się nagłym uderzeniem prosto w splot słoneczny naszej duszy.