Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Umiem dostrzec, że życie ma swoje wspaniałe momenty. Z pewną dozą obiektywizmu mogę skonstatować, że jest ono na przykład dość piękne. I szczodre. Czysto po akademicku potrafię pojąć, że daje ono wiele. Przykro mi tylko, że osobiście uważam je za zasrane

Narzekasz na to, że człowiek człowiekowi jest wilkiem. Obiektywnie rzecz biorąc nie możesz nic na to poradzić. Współczucie jest tylko formą kokieterii i kończy się przeważnie neurotycznym fiaskiem. Albo polityczną histerią. To kwestia gustu, co się z tej alternatywy wybierze

Wiesz, na czym polega twój ogromny, niewiarygodny defekt? No, to ja Ci powiem, bo już na to wpadłam. Ty nie potrafisz kochać! A przez kochać mam na myśli kochać, a nie spółkowa, choć sądzę, że i w tym jesteś dość kiepska. Wiesz czym Ty jesteś? Ty jesteś niemal nierzeczywista!Próbowałam Ciebie lubić taką, jaka jesteś, bo myślałam, że jeśli pokocham Jenny bez zastrzeżeń, to może ona stanie się trochę bardziej rzeczywista, to znaczy mniej zalękniona i bardziej pewna siebie, bo takim przecież staje się człowiek, kiedy wie, że jest kochany, choćby to tylko pies kochał człowieka.

Starałam się żyć tak jak wszyscy inni. I nie udało mi się. Myślicie, że sama tego nie widzę? Nie ma przecież żadnych słów na wyrażenie tego co myślę. To beznadziejne. To zbyt trudne, nie poradzę sobie z tym. Jeden jedyny raz w życiu pojęłam innego człowieka. Przez krótką chwilę. Pojęłam człowieka. Rozumiecie?..

Świat zaczyna się i kończy w tobie samej. Ot i wszystko.

To, że człowiek ma się kim zajmować, na kogo złościć na przykład albo kogo pogłaskać po policzku, albo z kim pogadać. To jest ważne.