Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Żyjesz tylko połową siebie, a druga leży gdzieś bezczynnie.

Sądzisz że coś o mnie wiesz, ale to tylko wspomnienia, nic więcej.

Przyjaciele, z którymi zabijamy czas, to właśnie prawdziwi przyjaciele.

Mów szczerze. To mój ulubiony rodzaj rozmowy.

Im dłużej żyjemy, tym dłuższy cień rzucają ściany naszego więzienia.

Jeśli przez pewien określony czas człowiek skupi się na czekaniu, to potem robi się już wszystko jedno. Choćby to było pięć, dziesięć lat czy miesiąc. Wszystko jedno.

-Prawdę mówiąc, nie chcę od ciebie odchodzić -powiedziała po chwili.
-To nie odchodź.
-Ale z tobą do niczego nie dojdę.

Nie wiem wielu rzeczy. Zdaje się, że człowiek z wiekiem nie staje się mądrzejszy. Charakter trochę się zmienia, ale przeciętność trwa wiecznie. Tak napisał pewien rosyjski pisarz. Rosjanie czasem mówią bardzo mądre rzeczy. Może wymyślają je w zimie.

Człowiek budzi się rano i wie, ze ma w sobie owcę. To bardzo naturalne uczucie.

Czy wiesz, jakie to uczucie, gdy w środku coś nieuchronnie gnije i człowiek sam to czuje?

Znała zasadę,że nie można otworzyć drzwi,które raz się zamknęło,i że nie można także zostawić ich otwartych.

Próbowałem usnąć, ale bez skutku. Nie można spać, gdy człowiek pełen jest uczuć, których nie da się wypowiedzieć słowami.

Ale można też uważać, że nie istnieje żadna przypadkowość. To co się już zdarzyło, a to, co się nie zdarzyło, najwyraźniej się nie zdarzyło. Czyli jesteśmy tylko chwilowym bytem uwięzionym pomiędzy "niczym" przed nami i "wszystkim" za nami i nie ma tu ani przypadkowości, ani prawdopodobieństwa.

Gdy człowiekowi nie szkoda czasu, to prawie wszystkiego może się dowiedzieć.

Ludzie dzielą się na realnie przeciętnych i nierealnie przeciętnych.

-A Owczy Profesor nie chciał tu wrócić?
-On mieszka w swoich wspomnieniach. Nie chce donikąd wracać.

Każdy ma w sobie punkt znajdujący się gdzieś pomiędzy marzeniami i dumą. Tak jak każda rzecz ,a środek ciężkości.

Charakter trochę się zmieni, ale przeciętność trwa wiecznie.

Szczera rozmowa to jednak nie to samo co mówienie prawdy. Związek pomiędzy szczerością a prawdą jest taki, jak między dziobek a rufą łodzi. Najpierw pojawia się szczerość, a dopiero na końcu prawda. I czas, który je dzieli jest proporcjonalny do wielkości łodzi. Dlatego prawda na temat rzeczy wielkich staje się widoczna dopiero po bardzo długim czasie. Niekiedy pojawia się dopiero po naszym życiu.

Prawdziwa słabość jest równie rzadka co prawdziwa siła. Nie znasz słabości, która nieustannie wciąga człowieka w ciemność.

Zazwyczaj ludzie, którzy umieją pisać listy, nie muszą ich pisać. To dlatego, że mogą żyć we własnym kontekście. No, ale to jest oczywiście tylko moje prywatne zdanie. Być może nie da się żyć w kontekście.

Każdy ma jedna lub dwie rzeczy, których nie chciałby stracić.

Pewnego ranka obudziłem się i owcy nie było. Wtedy po raz pierwszy zrozumiałem, co znaczy być "bezowczym". To piekło. Owca pozostawia ci tylko myśl. Ale bez "owcy nie można tej myśli wyrazić. To jest właśnie "bezowczość".

I tak bez końca. Ja zaczynam czuć nienawiść do krowy, a krowa zaczyna nienawidzić mnie. To jest właśnie wszechświat dżdżownicy.

Lubię swoją słabość. Lubię też cierpienie i ból. Letnie światło, zapach wiatru, głosy cykad, lubię to wszystko.
Strasznie lubię.

Ale tak samo jak nie ma nocy bez świtu,nie ma korka bez końca.

Zamknąłem oczy, pokręciłem głową i starałem się o niczym nie myśleć. Niech się dzieje co chce. Nawet jeżeli coś ma się stać, to jeszcze się nie stało. A jak się stało, to już i tak po wszystkim.

Ktoś za oknem polewał ulicę wodą. Było słychać plusk wody wylewanej na asfaltową ulicę i czuło się zapach asfaltowej ulicy polewane wodą

Po prostu wie się, że w środku jest owca. Człowiek budzi się rano i wie, że ma w sobie owcę.

To dziwne, żeby coś, co ma własną wolę i rusza się, nie miało imienia.