Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Już od progu Diupa z wielkim zainteresowaniem zaczęła dobierać się do siatek z zakupami.
- Poczekaj, zaraz będzie obiad - upomniała ją mama.
- Mówisz do niej jak do dziecka - zauważył ojciec.
- Byłam dziś w księgarni i kupiłam książkę o papugach. Do nich trzeba mówić, bo inaczej robią się osowiałe i dziwaczeją.
- Do każdego trzeba mówić, bo inaczej robi się osowiały i dziwaczeje - wtrącił ojciec.

-To bardzo dobrze. To jest znakomita okazja do przemyślenia mocy, jaką ma myślenie o kimś. Nie doceniamy jego siły, a niesłusznie. Na przyszłość, zanim zobaczysz oczami duszy czyjeś nieszczęście, zanim pomyślisz, że ktoś mógłby się rozchorować, to się dwa razy zastanowisz.

Dobra rozmowa polega na tym, że każdy widzi w niej to, co powinien, i nie każdy koniecznie to samo.

Kiedy odeszli, dziewczyny od razu się pożegnały i poszły każda w swoją stronę. Wiedziały doskonale, co to znaczy wstydzić się za swoich rodziców. Tak bardzo się wstydzić, że aż chce się zniknąć. Gorzej wstydzić się można już tylko za samego siebie.

- Szkoda, że ja wszystkiego nie słyszę.
- Słyszysz, ale nie wykorzystujesz tego, bo nie musisz. Oczy wystarczają ci za wszystko.

- Ojciec przekonał mnie i siostrę, że uczyć się można wszędzie. Na przystanku, w autobusie. Zawsze jest kilka minut, kiedy coś można przeczytać.Ja zawsze uczę się tak przy okazji.
- Ja też - ucieszyła się Damroka. - Ale lekcje muszę odrabiać od razu po szkole - powiedziała to, nie wiedzieć czemu, ze smutną miną.
- To chyba dobrze?
- Zależy, z jakiego powodu się to robi.
- A ty z jakiego?
- Życie mnie tak wytresowało.