Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jest koniec kwietnia, nad morzem jest jeszcze chłodno. Stary mężczyzna przychodzi codziennie rano na pustą plażę, patrzy przed siebie, po czym przechadza się nad brzegiem morza. Śledzę go z okna mojego hotelowego pokoju. Dzisiaj nie przyszedł. Czekałem przez dłuższą chwilę, a gdy się nie zjawił, z żalem odszedłem od okna, uboższy o jeszcze jednego człowiek, który na przekór mojemu pragnieniu nieodwołalnie oddalił się ode mnie.

W pewnym towarzystwie rozmawiano o nawróceniu na wiarę katolicką jakiegoś szczepu afrykańskiego żyjącego w głębi buszu.
-Jakie to piękne!- zawołała w euforii starsza dama. -Byleby już tylko więcej nie jedli mięsa ludzkiego!
-Przynajmniej w piątki - dodała szybko jej przyjaciółka, głęboko wzdychając.

Wielka poetka Hildegarda, która codziennie pisała jeden wiersz na chwałę Boga, przeczytała artykuł o pracach nad wykryciem hormonu śmierci. 'Jeżeli uda nam się odtworzyć u ludzi starszych system immunologiczny dziesięciolatka (wtedy bowiem człowiek jest najzdrowszy), to życie ludzkie będzie można przedłużyć do dwustu, trzystu, a może nawet do czterystu lat'. Poetka spojrzała w niebo i spytała: -Co ja robić będę na ziemi przez tyle wieków, Panie Boże? Pan Bóg pogłaskał poetkę po włosach i rzekł: -Będziesz pisała o mnie wierszyki, dziecinko. -Chryste! - jęknął chór aniołów.