Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludzie nie powinni być osądzani za swoje myśli. Bóg wie, że gdybyśmy byli, niejeden odsiadywałby dożywocie.

Ma­cie­rzyń­stwo to praca na cały etat i nie ma zna­cze­nia, że dzie­ci wła­ści­wie są już do­ro­słe. Za­wsze będą na­szy­mi mło­dy­mi, za­wsze będą po­trze­bo­wa­ły na­szej ochro­ny.

Każdemu z nas może się coś stać. W każdej chwili. Wiem, że to banał, ale taka jest prawda.

Czas jest teraz tak samo zły i tak samo dobry jak kiedykolwiek.

Twoje życie jest piekłem, które sam sobie zgotowałeś.

Właściwie powinien wiedzieć, że ucieczka jest tylko inną formą więzienia.

Małżeńskie traumy, podobnie jak te z dzieciństwa, stanowią trwały punkt odniesienia. Gromadzą się w nas niczym tkanka tłuszczowa i zalegają pod skórą.

(...) nawet jeśli przestajemy kogoś kochać, nie daje nam to prawa do głoszenia wszem wobec, że miłość nie istnieje.

Jeden z najlepiej znanych paradoksów macierzyństwa polega na tym, że tysiąc razy mniej zachodu kosztuje cię pozostawienie dzieci pod opieką kogoś, kto nie jest twoim mężem.

(...) matki nie mają monopolu na rodzicielskie zaangażowanie, one po prostu intensywniej go doświadczają.

Jeśli w dłu­giej hi­sto­rii zbrod­ni i kary w na­szym spo­łe­czeń­stwie jest jakiś pew­nik, to taki, że my, lu­dzie, mamy zwy­czaj po­wta­rza­nia dzia­łań tych, któ­rzy byli przed nami. Cza­sa­mi nie tak dawno temu.

Ciągle się słyszy o tym, że ludzie chcą być sławni: "Chciałbym, żeby wszyscy rozpoznawali moje nazwisko - mówią - żeby od razu wiedzieli kim jestem, gdziekolwiek się pojawię." Nieważne w jaki sposób zdobędą rozgłos, wystarczy, żeby byli znani. "Zrobię cokolwiek", zapewniają. Przesłanie i morał są zawsze takie same: uważaj, czego sobie życzysz.

Mówią, że zanim po­ja­wi się cień na­dziei, że bę­dzie­cie mogli za­po­mnieć o ka­ta­stro­fie, mu­si­cie za­pa­mię­tać wszyst­kie jej szcze­gó­ły.

To, że nie masz nic, nie powinno znaczyć, że jesteś nic niewarta, na nic nie zasługujesz. Może właśnie zasługujesz na więcej?

To niemożliwe, żeby to był Kieran Watts, mówię sobie. Jeśli ktoś może być tego pewny, to tylko ja. Ponieważ jestem osobą, która go zabiła.

Dzieci akceptują wszystko co dorośli uważają za normalne.

Skoro przyjemności nie trwają bez końca, to wiadomo, że przykrości też się kiedyś kończą. Jeśli umiesz przyjąć klęskę i zwycięstwo, oba te złudzenia traktując jednakowo...(...)staniesz się człowiekiem.

Zawsze uważałem, że odkrywanie czegoś na nowo jest o wiele przyjemniejsze niż ten pierwszy raz, bo można doświadczyć więcej, nie rozpraszając się nowością.

Najgorsza klęska to taka, która człowiek zgotuje sobie sam.

Uświadomiłem sobie, że wszystkie rzeczy, miejsca i osoby, które kochamy, są nam dane tylko na chwilę. Że nikt z nas nie posiada niczego na stałe.

Zachowanie w stylu psa ogrodnika jest typowe, kiedy dochodzi do rozstania.

Nie chce, żeby inni lu­dzie ro­bi­li to, co dla nich naj­lep­sze, i do­sta­wa­li dobro, na jakie za­słu­gu­ją. Chce ścią­gać ich do swo­je­go po­zio­mu. Jest prze­ci­wień­stwem wia­tru wie­ją­ce­go w plecy, nie po­zwa­la im pły­nąć. Pró­bu­je za­to­pić.

Mówi się, że ktoś, kto tra­fił za kraty po raz pierw­szy, kiedy z niego wy­cho­dzi, wie o zbrod­ni wię­cej niż wtedy, gdy tam tra­fił.

Kiedy tra­cisz dziec­ko, ży­jesz w cie­niu. Nigdy nie zo­sta­niesz ule­czo­ny. Ale jakoś ra­dzisz sobie z tym sta­nem.

Po­nie­waż strasz­na praw­da jest taka, że nie ma cze­goś ta­kie­go jak zre­lak­so­wa­ny ucie­ki­nier. Nie ma cze­goś ta­kie­go jak przy­jem­ne oszu­ki­wa­nie kogoś, kogo się kocha.

Oni wszy­scy tacy są, młod­si mil­le­nial­si, ko­hor­ta ludzi ma­ją­cych ob­se­sję na punk­cie do­bre­go sa­mo­po­czu­cia (może to tak na­praw­dę za­bu­rze­nie, obsesyjno-​kompulsywna po­trze­ba czu­cia się do­brze?). Ła­god­ny nie­po­kój czy peł­no­wy­mia­ro­wa psy­cho­za, jedno i dru­gie (...) trak­to­wa­ne jest tak samo.

(...) tylko ktoś, kto spoj­rzał ob­se­sji pro­sto w oczy, może do­ce­nić jej nie­po­wstrzy­ma­ną siłę.

Nie­wie­dza to bło­go­sła­wień­stwo, lu­dzie w kółko po­wta­rza­ją tę mak­sy­mę, lecz to nie spra­wia, że jest w niej praw­da. Cza­sa­mi trzy­ma­nie kogoś w nie­wie­dzy jest po pro­stu nie­go­dzi­we.

Nawet w pół­mro­ku trud­no na nią pa­trzeć, emo­cje prze­my­ka­ją przez jej twarz ni­czym la­ta­ją­ce stwo­ry: oszo­ło­mie­nie, obu­rze­nie i naj­czar­niej­sza wście­kłość.

- Po­wie­dział, że po­win­nam rzu­cić się na dół! Wiesz, co to jest pod­ju­dza­nie?

– Nie.

– To na­ma­wia­nie kogoś, by zro­bił coś, czego z wła­snej woli by nie zro­bił. Jeśli pod­ju­dzasz kogoś do zbrod­ni, to też jest zbrod­nia.