Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Można pogrzebać przeszłość, zamknąć w ciasnym pokoju gdzieś na obrzeżach pamięci, ale ona nie znika.

Błysk w ciemnościach, cień gęstniejący wśród innych cieni. Coś przykuło uwagę McLeana, oczy same skierowały się w stronę komody stojącej pod oknem. Z zewnątrz wlewał się inny rodzaj czerwieni, zabarwiony dalekim pomarańczowym blaskiem nocnego miasta. McLean dojrzał kształt, którego nie dało się z niczym pomylić. Kot pani McCutcheon. Gapił się. McLean był o tym przekonany.
Obserwował ich oboje.

Życie każdego z nas naznaczają niekończące się serie małych tragedii.