Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chciałbym móc usiąść teraz przed pustą kartką papieru i pewnymi ruchami nadgarstka uwiecznić tę historię. Chciałbym, lecz… wtedy nie byłaby to już prawdziwa historia, a jej marna, zniszczona barierami języka, umiejętności twórczych i poznawczych kopia. Czy tak jest zawsze? Czy to możliwe, że najbardziej poruszające książki nigdy nie miały okazji powstać? Zostały na zawsze – przy zachowaniu całkowitego braku szacunku dla terminu „zawsze” (z perspektywy czasu ułudnego i najzwyczajniej w świecie głupiego) – wyłącznie w głowach ich autorów? Utworzyły się na krótką chwilę, nie słowem, a iskrą duszy zapisały tak piękne opowieści, kruszące serce historie, aby lada moment zniknąć w odmętach zapomnienia i nigdy nie doczekać swoich prawdziwych narodzin?