Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nasze istnienie jest ciągłą walką pomiędzy świadomością konieczności śmierci a odrzuceniem tej świadomości.
Anoreksja jest czymś zupełnie innym.
Anoreksja nie kieruje się żadnym planem duchowym.
Nie myśli o duszy.
Co więcej.
Jest nerwicą.
(…)
W anoreksji istnieje jedynie nienawiść do własnego ciała: pragnienie zniszczenia go, zanegowania.
W anoreksji nie ma nawet śladu duszy.
Jest to życie kierowane ciałem.
Jego wyobrażeniem.

Starożytni mawiali, że kiedy się czegoś wyrzekamy, pozostajemy z tym związani.

Również brak wyboru jest wyborem.

Musimy uczyć się szanować w życiu wszystko, co jest naszym udziałem. Interpretować, widzieć znaki, jakie Bóg posyła nam za pośrednictwem spotkań, upadków, cierpień, bólu. Nigdy nie zazdrościć życia innym ludziom.

Jeżeli będziecie szczerzy w ocenie samych siebie, możecie odkryć swoją prawdziwą naturę i przyczyny waszych niepowodzeń.

Trzeba uznać swoje błędy, żeby ich więcej nie powtarzać.

Im bardziej człowiek będzie robił w sobie miejsce, pozbywając się swych marzeń o potędze i sukcesach, tym bardziej będzie mógł zrozumieć, odczuć, usłyszeć, co bóg mówi do niego przez spotykanych ludzi, przez codzienną rzeczywistość.

Jedynie śmiejąc się z siebie samych, można zaakceptować w sposób poważny własne ograniczenia, własne ograniczenia, własne błędy, własne braki.

Często Bóg przez to, co odczuwamy jako bolesne, wzywa nas do nowego etapu naszego życia, ku nowym horyzontom.

Jedynie zgłębiając powody cierpienia i jego sposoby, mogę dojść do zrozumienia, kim jestem, a przede wszystkim do wykonania tego, do czego zostałem powołany tu, na ziemi, jakie jest moje zadanie, moje świadectwo.