Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Udane. Na walki we wrześniu '39 trzeba przepatrzeć pryzmat wojny o granice i walk z bolszewikami. Wtedy to przeprowadzono z bardzo dobrym skutkiem manewr odwrotowy z Kijowa. manewrem tym dowodził Rydz-Śmigły a dwaj najważniejsi dowódcy którzy umożliwili mu przeprowadzenie tego manewru z taka gracją to nie kto inny Juliusz Rómmel i Dąb-Biernacki. Nic zatem bardziej naturalnego niż przy naszym planie obronnym - zakładającym dwa-trzy dni walk na granicy dla zaznaczenia przed światem woli walki i odskok na główną rubież obronną - najważniejsze zadania przydzielić ludziom sprawdzonym w podobnej operacji. Czy dobór Dęba na stanowisko d-cy armii był słuszny to już kwestia otwarta. Rómmel - w mojej ocenie - jako dowódca pokazał się w tej kampanii z dobrej strony. Było nie było bitwę graniczną przeprowadził najlepiej ze wszystkich a stał przy tym naprzeciw największych sił. Co było później to no cóż. No i widać tow pamiętnikach - niemal 50% książki to opis wydarzeń do 7 września! Dalsze walki - bitwa nad Bzurą, obrona Warszawy to też 50%. Widać wyraźnie co było głównym powodem do chwały i co sam usilnie eksponował. Widać też kogo nie lubił i na kogo chciał zwalić całą winę. Dąb-Biernacki i Kutrzeba. Ten pierwszy wybitnie się nie popisał ale Rómmel wali do niego nie zawsze słusznie. Wyśmiewa jego decyzje już 2 września kiedy tak naprawdę Dąb dopiero wtedy skompletował sztab a w praktyce dowodził jedynie półtorej pułku piechoty bo reszta dopiero się koncentrowała. Ugrupowanie wyczekujące to jedyna możliwość bo co z takimi siłami zrobić? Kutrzebę Rómmel próbuje natomiast usilnie przedstawić jako wodza miękkiego i w zasadzie jedynie teoretyka. Na to też zwala brak uderzenia armii Poznań już 1-3 września na siły związane walką przez armię Łódź. Nie było to możliwe - pułki 25 DP 1 września były w kontakcie bojowym z wrogiem i same musiały sie od Niemców oderwać, a atak wyłącznie siłami tej dywizji nic by Rómmlowi nie dał. Słusznie Kutrzeba uważał, że do takiego uderzenia trzeba większej siły a to wymaga czasu. Jednocześnie Rómmel nie wspomina o próbach nawiązania kontaktu przez Kutrzebę a były takie. Przy tym Rómmel z Biernackim się spotkał i próbował uzgodnić sytuacje. Dlaczego zatem nie z Kutrzebą? Może to doprowadziłoby do ataku odciązającego Armii Poznań? pomija też swoje dziwne pomysły na działania czołgów własnych, pomija swoja ucieczkę do Warszawy, pomija to czemu nie wspomógł naszych jednostek w walkach w tzw bitwie nad Bzurą a jedynie niemrawo próbował otworzyć im przejście do Warszawy już po klęsce. Mimo wszysko sporo danych, sporo rozkazów, sporo map, całość jest więc całkiem dobra.