Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Budynki są projekcjami naszych ludzkich miar i naszego poczucia porządku, rzutowanymi na pozbawioną miary i znaczenia naturalną przestrzeń. Architektura nie sprawia, że zamieszkujemy wyłącznie światy wytworów i zmyśleń, ale służy artykulacji naszego doświadczenia bycia w świecie oraz wzmacnia nasze poczucie wartości i podmiotowości.

Widzenie peryferyjne integruje nas z przestrzenią, podczas gdy widzenie skupione wypycha nas z niej i zamienia wyłącznie w widzów.

Fredric Jamenson używa kategorii "wystudiowanego braku głębi" (contrived depthlessness) do opisania kondycji współczesnej kultury i podkreśla "jej koncetrację na pozorach, powierzchniach i nieustannym oddziaływaniu, których nie podtrzymuje w czasie żadna siła".

Dotykamy rzeczy i chwytamy ich istotę, zanim jesteśmy w stanie o nich mówić. Piękne czy znaczące budynki sytuują nas w centralnym punkcie przeżywanego świata.

Prawdziwa architektura nie ogranicza się do upiększania miejsca zamieszkania. Prawdziwie wielkie budynki wyrażają nasze doświadczenie istnienia.

W tradycyjnych kulturach budowanie jest kierowane przez ciało w taki sam sposób, w jaki ptak kształtuje swoje gniazdo za pomocą ruchów ciała. [...] Możemy nawet określić przejście tubylczego budownictwa od domeny haptycznej do kontroli wzroku jako utratę plastyczności i intymności oraz poczucia totalnego zespolenia charakterystycznego dla zespołów tworzonych przez kultury autochtonów.

Głęboka architektura sprawia, że doświadczamy samych siebie jako pełnych i duchowych istot. Wszak taka jest rola każdego dzieła sztuki.