Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jacek Koprowicz Otchłań, życie ludzkie może skrywać wiele tajemnic. Czasem potrzeba lat, żeby wyjaśnić niektóre z nich. O tragedii łódzkich harcerek, która miała miejsce pod koniec lat czterdziestych ubiegłego wieku nad jeziorem Gardno i stała się kanwą do napisania tej książki, nigdy wcześniej nie słyszałam. Zależało mi, żeby poznać ją dokładniej, móc spojrzeć na nią także oczami autora. Byłam ciekawa tym bardziej, że opis książki jest niezwykle tajemniczy i intrygujący. Akcja powieści toczy się dwutorowo: współcześnie i w 1948 toku. W 2018 toku ksiądz Jan Radlicz zostaje kościelnym postulatorem, którego zadaniem jest zebranie jak najwięcej wiadomości na temat życia Joanny Stawskiej, łódzkiej harcerki i tym samym doprowadzenie do rozpoczęcia procesu beatyfikacyjnego. Musi dotrzeć do jak największej ilości osób, które znały Joannę, przyjaźniły się z nią i będą chciały podzielić się informacjami na jej temat. To okaże się nie takie proste, bo wielu z nich już nie ma, a w tych które żyją, prowadzone przez Kościół śledztwo obudzi wiele wspomnień, rozdrapie gojące się przez lata rany. Powrócą wojenne traumy, utrwalone w pamięci obrazy łódzkiego getta, słowa, które raniły, a wiara w Boga skonfrontowana zostanie ze sceptycyzmem. Muszę przyznać, że podobała mi się szczególnie pierwsza część opisująca wydarzenia sprzed katastrofy, w której autor opisuje wcześniejsze losy i ukazuje relacje panujące między dziewczętami. Młodzieńcza zuchwałość miesza się z wielką potrzebą bycia zaakceptowanym przez grupę, wojenne wspomnienia krążą wokół nastolatek jak duchy, a nad tym wszystkim unosi się głęboka wiara w ludzkie przeznaczenie. Interesujące jest również zakończenie, nie zabraknie w nim zaskoczeń, tym bardziej, że wieloletnie milczenie na temat tamtych wydarzeń, które na żyjących uczestniczkach odcisnęły piętno na całe życie, zostanie przerwane. Widać, na przykładzie budowania napięcia powieści, że Jacek Koprowicz jest z zawodu reżyserem oraz scenarzystą i potrafi bazować na oddziałujących na wyobraźnię kontrastach. Najpierw zabiera dziewczęta na obóz harcerski tworząc sielską atmosferę, ze zbieraniem jagód, piosenkami, żeby za chwilę niezwykle obrazowo opisać katastrofę łodzi, tragedię i śmierć. Takich działających na wyobraźnię pojawiających się obrazów jest jednak więcej, tych współczesnych dla akcji oraz retrospekcji. Myślę, że gdyby opowieść o harcerkach i beatyfikacyjnym dochodzeniu przenieść na język filmu, wzbudzałaby jeszcze więcej emocji.