Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie mogę powiedzieć, że książka jest zupełnie zła. Jednak nie jest też w żadnej mierze dobra. Przede wszystkim mam wrażenie, że przed wydaniem to dzieło nie widziało redaktora nawet przelotnie. Może się mylę i poprawi mnie jakiś oburzony językoznawca, ale jak dotąd nie widziałam wyrażenia "praca pod przykryciem". Jak dla mnie to perfidnie płytkie tłumaczenie z angielskiego "under cover", z tym że to oczywiście oznacza pracę pod przykrywką. Zdarzały się również powtórzenia, co uważniejsza korekta by wyeliminowała. Najbardziej jednak przeszkadza mi pisanie przez cały czas w czasie teraźniejszym, co w zamyśle miało chyba wciągać czytelnika i podkręcać akcję, ale na tych 300 stronach (około) zwyczajnie męczyło. Co do samej historii... Sama akcja wciąga. Przeplatające się wątki teraźniejszości i przyszłości oraz czasami bardzo krótkie rozdziały sprawiają, że czyta się w oczekiwaniu na kontynuację poprzednich wątków. Autor buduje poczucie napięcia, że coś doniosłego ma się zdarzyć, robi wielkie nadzieje, a na końcu rozczarowuje czytelnika.Przynajmniej ja tak to odebrałam. Postacie są kiepsko zarysowane. Na wstępie dostajemy księdza, który trafia na bandytów gwałcących dziewczynę i bez namysłu załatwia ich wszystkich na miejscu. Nie mogłam wyjść ze zdumienia, od kiedy to księża znają sztuki walki. Normalniejszą reakcją byłoby wezwanie policji. Rozumiem, takie było zamierzenie, bohater miał być nietuzinkowy, ale autor wrzuca czytelnika na głęboką wodę bez słowa wyjaśnienia czy wprowadzenia. Rzeczony ksiądz wyrusza do Wenecji i od razu radośnie porzuca celibat. Jego działania wydały mi się bez sensu, tak jakby autor potrzebował takiego zachowania i zmusił do niego postać. Dopiero pod koniec dostajemy wzmiankę o treningach boksu z więźniami. Postać pani dziennikarz służy wrzuceniu do historii pikantnego romansu i wzięciu na zakładnika. Już nie będę się czepiała, że sam romans rozwija się rekordowo szybko ( zresztą to moja opinia, w końcu bywa różnie ),ale postać nie ma głębi. Nie wiadomo o niej nic, oprócz jej zawodu. Przepływa przez historię i nie zapada w pamięć. Najciekawszy był wątek etruski. Brakowało mi może trochę szerszego tła kulturowego, w końcu to mało znane zagadnienie. Jeśli chodzi o wątek satanistyczny, brakowało mi większej finezji. Moim zdaniem autor pojechał po najmniejszej linii oporu, wykorzystując tradycyjną szatańską liczbę i czarne msze. Podsumowując - jeśli komuś wystarczy nieskomplikowana rozrywka - spokojnie polecam. Historia jest wciągająca, tego autorowi nie mogę odmówić, i jeśli ktoś nie zwróci uwagi na niedociągnięcia, może to być przyjemna i emocjonująca lektura.