Gigi Vorgan

Na początek ważna informacja: to nie jest książka popularnonaukowa. I... bardzo dobrze. Jest to raczej autobiografia, a właściwie wspomnienia, bo wszystkie nudne przypadki i troski dnia codziennego zostają na szczęście odrzucone. Poznajemy historię Smalla od początkującego rezydenta aż do szanowanego kalifornijskiego specjalisty. Opisanych jest kilkanaście przypadków "z plot twistem". Historia kariery przeplata się z historią życia osobistego. Ma to formułę niczym z odcinków "House'a", gdzie przypadek zagadki medycznej koreluje w jakiś sposób z problemami osobistymi autora. Pokazuje nam to, że psychiatra też człowiek, i mimo bycia specjalistą ma rozterki, wątpliwości, czuje się niepewnie. Z zarzutów: oryginalny amerykański tytuł, który jest co prawda tytułem jednej z historii, ale odnoszę wrażenie, że ma tylko niepotrzebnie szokować i przykuwać uwagę. W polskim wydaniu nagą kobietę zamieniono na szczęście na kozetkę (choć autor przyjmował raczej na krześle czy fotelu). Może się wydawać, że Small i jego koledzy po fachu mają mało empatii w stosunku do pacjentów, ale należy pamiętać, że to specjaliści, którzy mają trudną pracę i muszą się od niej dystansować, żeby samemu zachować zdrowy umysł. Warto zwrócić uwagę, że nurt terapii autora to klasyczna psychoanaliza, od której coraz częściej odchodzi się na rzecz chociażby terapii poznawczo-behawioralnej. Choć psychoanaliza dla niektórych jest najlepszym sposobem, trzeba wiedzieć, że niekoniecznie każde spotkanie z terapeutą będzie wyglądało jak to przedstawione w książce. Ponadto autor zaczyna praktykę pod koniec lat 70. Już wtedy uważa obsesję jednego ze swoich mentorów na punkcie szukania traum z dzieciństwa za przesadę i przeżytek. Na końcu przyznaje, że od tamtego czasu w psychiatrii jeszcze wiele się zmieniło i nadal się zmienia, zdecydowanie na lepsze.