Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zdawałoby się, że druga połowa XX-go wieku to czas, gdy ostatnie ekspedycje do białych plam na mapie miały charakter spokojnych spacerków. Tymczasem grupa Francuzów i Holendrów, która w roku 1959, po czterech latach przygotowań, wyruszyła w celu dokonania pierwszego przejścia Nowej Gwinei Holenderskiej (dzisiaj wschodnia Indonezja) z południa na północ, spotkała się z przeciwnościami godnymi wypraw hiszpańskich konkwistadorów w Ameryce lub XIX-wiecznych wypraw polarniczych. Nie pomogło radio, nie pomogły samoloty (a raczej pomogły bardzo, ponieważ bez tych technologii z wyprawy wróciłyby pewnikiem nieliczne niedobitki). To, co przeżyli Tony Saulnier i Pierre Gaisseau oraz ich europejscy i papuascy towarzysze podróży, czyta się jak opis filmu Wernera Herzoga pod tytułem „Aguirre, gniew boży”. „167 dni w prehistorii” to z pewnością żadne wielkie dzieło literackie. Autor był z zawodu fotografem, a od czasu przekładu na język polski minęło ponad 60 lat. To daje się wyraźnie odczuć. Niemniej sam temat jest tak fascynujący a opisane wydarzenia czasami tak dramatyczne lub niezwykle zabawne, że byłem skłonny tej książce sporo wybaczyć. Na dodatek posiada ona wspaniałe fotografie autora, w których zawarł on całkiem sporo impresji z kraju łowców głów. Głód i chłód, upał i robactwo, bagniste rzeki i wysokie góry, napięcie podczas kontaktów z nieznanymi dotychczas plemionami Papuasów i egzotyczna przyroda, choroby i śmierć kilku uczestników wyprawy oraz spora doza uporu w dążeniu do raz obranego celu – to wszystko składniki tej relacji. Zachęcam do poznania dramatycznego przebiegu jednej z ostatnich ekspedycji do miejca, którego dotychczas nie oglądał biały człowiek.