Cytat dnia
Pamiętaj, że kto raz zakosztuje poklasku, ten za wszelką cenę będzie go szukać... Strzeż się, by próżność nie przywiodła cię do kłamstwa i t...
Najnowsze artykuły
ArtykułyCzytamy w weekend. 20 września 2024
286
Artykuły„Niektórzy chcą postępować właściwie, a inni nie” – rozmowa z autorką powieści „Prawda czy wyzwanie”
2
ArtykułyUwaga, konkurs! Do wygrania książki „Śnieżka musi umrzeć“ Nele Neuhaus16
ArtykułyKonkurs: Wygraj bilety na film „Rzeczy niezbędne” z Katarzyną Warnke i Dagmarą Domińczyk5
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2011
Katarzyna ze Sieny. Niepokorna święta Don Brophy 
Książka stanowi rzetelnie opisaną historię życia Katarzyny ze Sieny.
Zaletę stanowi duża dbałość o prawdę historyczną oraz niezwykle starannie opisane tło społeczno-ekonomiczne tamtych czasów. Dla przykładu: autor nie pisze po prostu, ze kiedy Katarzyna była dzieckiem, to co jakiś czas w jej mieście zdarzały się epidemie, ale tworzy solidny wywód do do owych epidemii doprowadzało, kiedy miały miejsce, jakie były, jakie były ich skutki społeczne i inne. Zwłaszcza na początku książki autor daje czytelnikowi ciekawą próbkę tych czasów np. opisuje zabawy małych dziewczynek w biczowanie się itd.
Katarzyna przedstawiona zostało nie jako nawiedzona nimfa, ale jako kobieta z krwi i kości, silna, z charyzmą, korespondująca listownie z całą ówczesna Europą i dyktująca na raz kilka listów, pełna zapału, energii, pasji.
Wadą jest to, że w tej dbałości o fakty i zarys realiów książka staje się nudnawa i ciężko czytalna. Pewne strony po prostu musiałam opuścić, bo nie dało rady doczytać.
Lektura dość ciężka i bez polotu (poza kilkoma stronami).
Poziom książki bardzo nierówny: początek bardzo dobry, środek średni ze wskazaniem na zły, koniec niemal nie do doczytania. Pierwsze 20-30 stron polecam z czystym sumieniem, resztę radzę sobie darować, chyba że ktoś jest wytrwały.
Katarzyna ze Sieny. Niepokorna święta Don Brophy
Czyta się błyskawicznie i jest to dobrze napisane. Tyle, że autor nie przekonał mnie do swojej wizji świętej. Podchodzi do niej jakby z dystansem. Jest też krytyczny jeśli chodzi o stygmaty Katarzyny. Wygląda to bardziej na opowieść o człowieczeństwie świętej. Cuda są tu wspominane mimochodem, na marginesie. Wiadomo, że postać Katarzyny związana jest z powrotem papieży do Rzymu, z Awinionu. I z zamierzoną i upragnioną reformą Kościoła. Święta - wzorem dla reformatorów !? W tym kontekście należy też oceniać powstanie słynnego "Dialogu". W tle mamy konflikt papiestwa z republikami miejskimi w Italii i narastającą schizmę. Katarzyna popierała Urbana VI, a inny święty - Wincenty Ferreriusz - jego oponenta. Zaangażowana w próby odbudowy Państwa Papieskiego wspiera też ideę krucjaty przeciwko Turkom. W jej ujęciu krucjata to "święte przejście". Udział w niej to dla świętej ofiara pierwszych chrześcijan. Wzoruje się na Grzegorzu Wielkim, będąc też pod wpływami augustiańskimi - poza oczywistymi dominikańskimi. A z żyjących z nią współcześnie - np. pustelnika Wilhelma Flete. Dla niej, jak i dla ludzi z jej czasów modlitwa była czymś tak oczywistym jak jedzenie. Miała wizję Chrystusa w szatach papieskich. Ludzkie samouwielbienie określała jako uzurpowanie statusu Boga. Wybrać między koroną złotą a cierniową. Bóg "potrzebuje" zła by grzech potępić w miłości. Nawet dziś jej postać robi piorunujące wrażenie.
