Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tęsknię za dniem, w którym dusza nie będzie już chciała ani mogła dłużej mieszkać w tym nieszczęsnym i zarażonym smutkiem ciele, (…).

Zawsze jestem smutny, kiedy jestem szczęśliwy! Czy to nie jest osobliwe?

(…) tylko mała iskierka czystej radości – i byłoby się ocalonym; miłości – i byłoby się zbawionym.

Nigdy bym nie pomyślał, że będę musiał przeżywać ten już i tak ciężki czas w najbardziej brutalnym i prostackim mieście, jakie istnieje na tym przeładowanym i przeklętym świecie. I kiedy myślę przy tym, że z obcej woli będę tu skazany na cierpienie może przez dziesiątek lat popadam w łzawy skurcz najczarniejszej beznadziei. Po cóż ta udręka. Przecież zostanę w końcu na zawsze biednym Kasparem Hauserem.

Dużo światła, dużo ciepła i spokojne wybrzeże; gdybym tak mieszkał, nie potrzebowałbym niczego więcej, aby stać się pięknym aniołem, (…).

O czwartej rano wziąłem na balkonie księżycową i mroźną kąpiel i wreszcie rano napisałem wspaniały wiersz, który stroszy się od zimna.