Paweł VI

Syn adwokata i dziennikarza. W 1920 r. otrzymał święcenia kapłańskie, studia wyższe ukończył na uczelniach papieskich w Rzymie. Następnie do 1954 r. pracował w Sekretariacie Stanu, po czym papież Pius XII mianował go arcybiskupem Mediolanu, w 1958 r. Jan XXIII podarował mu godność kardynała. Po śmierci Jana XXIII, w trakcie trwania Soboru Watykańskiego II, został wybrany po trzech dniach konklawe na papieża (21.06.1963) i przyjął imię Pawła VI.
Doprowadził prace Soboru do końca (08.12.1965), często zabierając głos w najważniejszych dyskusjach. Po Soborze rozpoczął realizację uchwał soborowych.

Jako pierwszy papież rozpoczął podróże apostolskie. Odwiedził Nowy Jork (przemówienie na sesji ONZ, 1965), Jerozolimę, Bombaj (1964), Portugalię, Turcję (1967), Kolumbię (1968), Genewę, Ugandę (1969) i kraje Dalekiego Wschodu (1970). W 1966 r. planował podróż apostolską do Polski z okazji roku milenijnego, jednak ówczesne władze nie wyraziły zgody na wizytę.

Z opublikowanych encyklik na uwagę zasługują zwłaszcza "Populorum progressio" (26.07.1967) i "Humanae vitae" (29.07.1968). Pierwsza zawiera otwarte doktryny społecznej katolicyzmu, druga z kolei zawiera zachowawcze poglądy związane z katolicką etyką seksualną.

Paweł VI uważał się za kontynuatora myśli Jana XXIII, jednak miał własna koncepcję odnowy kościelnej.

Ostatnie lata pontyfikatu przebiegły w pogarszającym się stanie zdrowia i samopoczucia papieża, co niektórzy uważali, że może doprowadzić do jego abdykacji. Wytrwał jednak na urzędzie do końca, umierając w wieku 80 lat w rezydencji w Castel Gandolfo.