Piotr Prokopiak

Piotr Prokopiak w swoim zbiorze opowiadań przedstawia podróże, podczas których przemierza drogę zmierzającą do celu, zamykającego ścieżkę myśli i dociekań sensu bytu. Często trafiamy na jazdę koleją, innym razem jest to piesza wędrówka. Czytelnik jest wprowadzany w świat widziany oczami pięcioletniego dziecka, przepełniony tajemniczymi spostrzeżeniami. W „Autystycznym lesie” wszystko jest poznawaniem, ślizganiem się „... w powierzchownej lekturze przedłożonego krajobrazu”. Podróż pociągiem zaczyna się od kropki, która okazuje się tunelem wypluwającym z siebie szereg wagonów, jako „ciąg jaskrawych paciorków”. Zachwyty poznawcze przeplatają się ze świadomością dorosłego człowieka, powracającego myślami do podróży sprzed wielu lat, do krainy dzieciństwa, którą nazywa „Wielką Księgą Podlasia”. „Cmentarny chłopiec” uderza zagubieniem i zawieszeniem między światami. Egzystencja wśród żywych, jak i pomiędzy martwymi, zakończona rozczarowaniem dla chłopca uwięzionego w ciele dorosłego mężczyzny, który nie potrafi się odnaleźć w czasie i przestrzeni. W „Ostatniej tajemnicy ojca” pojawia się myśl dopuszczająca powrót ojca. Dopiero w obliczu choroby, możliwości utraty kogoś bliskiego doświadczamy wrażenia, że nie warto spierać się o różnice poglądowe i upodobania. Stąd może wspomnienie o miejscu, które nie istnieje na żadnych mapach, ani w encyklopediach lecz zaledwie na progu świadomości, która stworzyła legendę w opowiadaniu „Autystyczny las”? Paradoks ciszy lasu polega na ukrywaniu się pod powierzchnią pełną krzykliwych reklam, manipulacji, indoktrynacji, sukcesów, promocji, fałszywych ambicji i wygórowanych potrzeb materialnych. Tym samym wkraczamy na kartki „Zagubionego pokolenia”, gdzie odkryte zostają myśli o czasie transformacji, widzianej oczami pokolenia wchodzącego w dorosłość podczas zmian gospodarczo – politycznych lat dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku. Niewolnicy nauczani od dziecka pracowitości, by nie stać się pasożytami dla społeczeństwa. Ale właściwie kto tu dla kogo jest uciążliwym bytem z wygórowanymi oczekiwaniami i minimalnym ekwiwalentem za uzyskane dobra od wyrobników? Paradoksalnie po trzydziestu latach transformacji, ludzie pracy czują smród pogardy, snujący się od pracodawcy w stronę coraz bardziej niedocenianego i słabo opłacanego pracownika. Jednak emigranci powracają do ojczyzny, tęskniącej niczym matka, która zawsze bezgranicznie kocha i wybacza. Vaclav Havel napisał: „Tragedią współczesnego człowieka jest nie to, że wie coraz mniej o sensie własnego życia, lecz że coraz mniej zajmuje się tym pytaniem”. W opowiadaniach Piotra Prokopiaka wciąż natrafiamy na pytanie o sens życia.