Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nadzieja. To najważniejsza rzecz na świecie. Wierzę w to teraz bardziej niż kiedykolwiek. To nadzieja ocaliła mi życie, to nadzieja dała mi odwage i siłę by dalej iść. Nadzieja - ta niezłomna, złota wiara, że wszystko będzie dobrze.

Hope. It is the most important thing in the world. I believe that now more than ever. Hope is what saved my life, hope is what gave me the courage and the strength to carry on. Hope – that unshakable, golden belief that things can get better.

Wszyscy jesteśmy marionetkami wiszącymi ponad oceanem szaleństwa.

We are all puppets hanging over an ocean of madness.

Śmierć nigdy nie jest końcem.

Death is never the end.

...chciwość to jednak straszliwa potęga.

-Pranie będzie dopiero za kilka dni - odpowiedział Donovan, wzruszając ramionami. - Do tego czasu będziesz musiał chyba spać al dente.
-Al dente? - zmarszczyłem brwi. Zet parsknął stłumionym śmiechem.
-Chyba chodzi mu o alfresco - wyjasnił - Bez przykrycia.
-A co ja jestem jakiś Włoch? - Donovan podniósł rękę, jakby chciał go pacnąć, musnął jednak tylko jego ucho. - Al dente, alfresco, Al Pacino, mnie tam wszystko jedno.

Oh yes, beneath heaven is hell, and beneath hell is Furnace. But the horrors, that crawl and feast beneath that - now that's a truly fitting punishment for someone like me. -

Oh tak, poniżej niebios piekło się rozpościera, poniżej piekieł czeka na was Otchłań. Ale okropności które pełzną i ucztują pod nią - to idealna kara dla kogoś takiego jak ja.

The warden may have locked us up in Furnace, but I was the one who had arranged our execution. Because this wasn't a way out at all. It was a tomb. -

Naczelnik może i zamknął nas w Otchłani, ale to ja byłem tym, który zogranizował naszą egzekucję. Ponieważ to wcale nie była droga do wyjścia. To był grobowiec.

When you're scared - and I mean really scared, not just hearing a noise in the night, or standing toe to toe with someone twice your size who wants to pound you into the earth - it feels as if you're being injected with darkness. It's like black water as cold as ice settling in your body, where your blood and marrow used to be, pushing every other feeling out as it fills you from your feet to your scalp. It leaves you with nothing.

Something in my gut twisted so hard that it felt like I was being tickled by an invisible hand, and it took me a moment to realize what it was. Hope. It had been so long since I'd felt it that the sensation was like something living inside me, something wonderful waiting to break free, just like I was.

We flicked a hand out at each other and I squinted into the gloom to see Simon's fingers forked like scissors. They were snapping away at my paper like piranha devouring a horse. He might as well have used them to open my neck, because what I was about to do was suicide.

I'd been counting on them coming at me down the wall. If they appeared behind me I was dead.
-Today's special: a skinny kid who's about to crap his pants - I bellowed, almost in tears. - Get it while it's hot.

Objął mnie i ścisnął tak mocno, że ledwie mogłem oddychać.
- Dzięki - wyszeptał przez łzy.
- Za co?
- Za danie mi nadziei.
- To jeszcze nie koniec - odparłem.

Poniżej niebios piekło się rozpościera, poniżej piekieł czeka na was Otchłań!

The human mind is a powerful thing in many ways, but in others it's endlessly fragile - it takes only a single moment of pure terror to tear a hole in it, like a finger through a cobweb, leaving you forever just a shadow, a half-person.

-But who are you? (...)
-Who am I? - he repeated, chewing on the question. - I am the man who made you. I am your father.

But the nectar was a black tar pasted over my old life, onto which the images on screen stuck like feathers. No scrap of memory was spared. Everywhere I looked I saw only aggression, only anger, only death.
And if there is nothing left of you but darkness, how can you not become a monster?

-And some warning would have been nice, - added Zee. - You singed off my eyebrows. - He looked up at me and tried his best to smile - Looks like I'm not the only one.
I raised my hand to my forehead, felt the smooth skin above my eyes, painful to the touch. A quick look at Bodie and I realised that's why he hadn't looked like himself.
-You both look like eggs.

-Yes sir, Mr Rojo-Flores - I replied, snatching the tool from him and ignoring his raised middle fingers - What does that name mean anyway?
-Literally it means "Killer-of those-who-take-the-piss" - he said. - So watch it.
-Means red flowers - corrected Zee.

He was coming for us.
He would find us.
And when he did, there would be all hell to pay.

Obróciłem się i spojrzałem na Zee trzymającego parę ogromnych, niebieskich ogrodniczek dla ciężarnych w radosne słoneczniki. Przyłożył je do mnie i zamruczał z aprobatą.
-To tutaj chyba jedyna rzecz, która będzie na ciebie pasować. A poza tym ten kolor dobrze uwydatnia twoje sińce.

Wydaje mi się, że kiedy przeszedłeś z kimś tak wiele, kiedy podróżowaliście do piekła i z powrotem, kiedy doświadczyliście wszystkiego co najgorsze na świecie i śmialiście się razem pomimo iż śmierć była tuż za rogiem, to dzielisz z nimi więź, połączenie, którgo nie powinno być, a jeszcze jakoś wciąż jest.

Nie uciekliśmy z naszego więzienia, lecz przenieślśmy się do nowego. I chociaż jest tu niezliczona ilość miejsc gdzie można się ukryć, wciąż nie mamy dokąd uciec.

...time had no meaning, reality had no meaning, sanity had no meaning. And when everything else has been taken away, you have no meaning. You simply don't exist.

Surely the outside world had to know something bad was going on in Furnace? Except I had no idea if the outside world even existed anymore. To be honest, I wasn't sure if it ever had. There was only Furnace. It was our world, our grave, our hell.

I died in that room.
I would be reborn as something else, something terrible.
But I was Alex Sawyer.
And I would have my revenge.