Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zawsze, z ogromnym zainteresowaniem sięgam po książki poświęcone piratom i ich pełnemu przygód życiu. Tak więc pełna nadziei i zapału zabrałam się za lekturę „Korsarzy Czarnej Róży” i... niestety spotkało mnie ogromne rozczarowanie. Książka zapowiada się ciekawie. Opowiada bowiem historię piratki, Roberty Loxley, która po śmierci ojca przejmuje dowództwo nad wszystkimi jednostkami i piracką wyspą. Jej głównym celem jest pomszczenie ojca i zemsta na jego przeciwnikach. Jednak mimo całkiem ciekawej fabuły powieść ta po prostu mi się nie podobała. Dlaczego? Po pierwsze zupełnie nie przypadł mi do gustu styl w jakim została napisana. Jest on moim zdaniem śmiesznie prosty, sztuczny i często infantylny. Kluczowe, mające ogromny wpływ na rozwój wydarzeń i najciekawsze momenty są przedstawione w sposób bardzo lakoniczny, niemalże w jednym czy w dwóch zdaniach. Natomiast rzeczy zupełnie nieistotne oraz nic nie wnoszące dialogi pojawiają się na każdym kroku, co zdecydowanie nie dodaje książce uroku a jedynie sprawia, że jak najszybciej chce się przez nią przebrnąć. Powieść co prawda przeczytałam bardzo szybko, jednak nie dlatego, że tak mnie wciągnęła, ale żeby jak najszybciej ją skończyć, odstawić na półkę i zapomnieć. Ogromną wadą było dla mnie również to, że w ogóle nie odczuwałam żadnych emocji w trakcie lektury. Już po kilku pierwszych rozdziałach zorientowałam się, że piratce i tak wszystko się udaje, więc nie ma sensu angażować się emocjonalnie w jej przygody. Mojej sympatii nie wzbudziła niestety żadna postać. Ale co gorsza żadna też nie wywołała we mnie antypatii czy nawet jakichkolwiek negatywnych uczuć. Wszyscy bohaterowie byli dla mnie jednowymiarowi i niczym się między sobą nie różniący. Żadnego z nich nie poznałam bliżej, chociażby nawet na tyle aby go polubić lub znienawidzić. W oczy rzuciło mi się także kilka błędów rzeczowych, związanych z podróżami i długością ich trwania. Umotywowanie postępowania i zachowania Roberty było delikatnie mówiąc zupełnie nieprawdopodobne i nic nie wyjaśniające. Zupełnie jakby autorka uznała, że nie ważny jest sens książki, czy jakakolwiek jej zgodność z prawdą historyczną i geograficzną. Liczy się jedynie szczęśliwe, przesłodzone zakończenie i kolejne śluby. Nie uważam się za znawczynię pirackiej literatury, ale nawet taki laik jak ja szybko się zorientuje że w tej książce, zwłaszcza pod względem obyczajów i zachowania piratów, zdecydowanie coś nie gra. Jak dla mnie prawdziwym korsarzem nie jest ten, kto przeprasza gdy czasem zdarzy mu się przekląć, płacze na ślubach, organizuje przyjęcia urodzinowe i nigdy w życiu nikogo nie zabił. A taka jest właśnie główna bohaterka. Oczywiście mimo tych negatywnych stron w książce można odnaleźć również i zalety. Uważam, że okładka jest naprawdę ładna i zachęcająca do lektury. Drugim plusem tej pozycji, jest to, że po jej przeczytaniu można docenić jak dobre w porównaniu z nią mogą być inne książki o piratach :P. Większość wspomnianych przeze mnie czynników czyni z tej książki pozycję dla zdecydowanie młodszej grupy czytelników. Zatem jeśli masz 8, 9 czy 10 lat, sięgnij po tą powieść, być może Ci się spodoba. Natomiast jeśli jesteś starszym i bardziej wymagającym czytelnikiem zdecydowanie odradzam lekturę „Korsarzy Czarnej Róży”. Dla mnie była to po prostu strata czasu. Być może dziesięciolatek byłby nią zachwycony, ja niestety nie jestem.