Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O matko. Takiej szmiry to ja jeszcze nie czytałam. Gniot. GNIOT. G- N- I- O- T. Ale wypadałoby rzeknąć coś więcej. Fabuła. Czteroletnia dziewczynka została ciężko poraniona. Kiedy podrosła, postawiła sobie w życiu jeden cel: ZEMSTA. Ja cię kręcę i już wymiotuję- tak banalna akcja. No ale cóż, dajmy temu szansę- pomyślałam, zaczynając. Ale jak można czytać to dalej, wczuwając się, skoro ta cała Elle w żadnym razie nie jest taka, jak ją opisują. Bazując na opisach autorki, mam główną bohaterkę za zimną, wyrachowaną zołzę, a nie za łagodną, życzliwą, piękną kobietę sukcesu... I dosyć irytujące było ciągłe powtarzanie „ból niemal fizyczny”. Mniej więcej: patrząc, jak cierpi, czuł ból niemal fizyczny. Albo: Był tak podniecony, że czuł ból niemal fizyczny. Bądź: Tak bardzo chciał jej dotknąć, że czuł ból niemal fizyczny i wiele innych. Początkowo mi się to podobało, ale za tysięcznym chyba razem załamałam się. A przede mną jeszcze ze 100 stron. Jeszcze! Zapomniałabym o tak ważnej rzeczy... Kompletnie mi się nie podobało, że na początku słowem nie jest wspomniane, ile dziewczynka ma lat. Karygodne niedopatrzenie. A wydawnictwo? A bójcież się Boga! Jak to można napisać: „śmiecie” lub „zdejm”? Jeszcze to „spojrzyj” przebolałam, bo z tego, co się orientuję, jest to poprawna forma, ale pozostałe 2? A interpunkcja? Ludzie kochani, toż oni chyba nie wiedzą, co to jest. Jedno mi się podobało. „Żyd proszący Boga w chrześcijańskiej świątyni.” ;D Nie, stanowczo nie. Muszę przyznać z bólem niemal fizycznym ;D, że wciągnęło mnie to od czasu do czasu. Ale ogólnie... Wstyd, wstyd wypuścić coś takiego w celach innych niż makulatura. Chociaż i tak drzew szkoda.