Rolf Vollmann

Kuriozalna pozycja! Trudno pojąć jak takie wydawnictwo jak Muza, mogło wypuścić na rynek dzieło na takim poziomie. Pozycja moim zdaniem dla nikogo: sformułowania i tezy na poziomie tabloidów, pełne niczym nie popartych nadinterpretacji, powierzchowne, tendencyjne, a czasami wręcz głupie. Wielbicieli Szekspira rozjuszy, szukających szybkiego streszczenia rozczaruje (bo nie oferuje nawet rzetelnego zarysu fabuły czy tzw. dziejów postaci),a wielbicieli sensacji rodem z „Faktu” nie porwie, bo forma słownikowa, nie oferująca spójnej opowieści, nie ma chyba takiej mocy. Na poparcie mojej ostrej, przyznaję, opinii, przytoczę (w całości!) hasło dotyczące Hamleta, postaci bądź co bądź najmocniej chyba przemaglowanej interpretacyjnie w historii literatury i teatru: HAMLET: w „Hamlecie”, główny bohater dramatu; ma trzydzieści lat, kiedy umiera Ofelia. Spotkanie z duchem utwierdza go w przekonaniu, że powinien zmienić świat wokół siebie. Jednak z kilku ważkich powodów Hamlet traktuje tę sprawę zbyt osobiście i nie zdobywa się na czyny. Jest wspaniałym człowiekiem, lecz doprowadza do rozpaczy piękną dziewczynę, która go kocha. Zraża sobie też jej brata, który mógłby być jego przyjacielem, a nawet jego energiczną drugą połową. Książę chętnie pisuje sztuki teatralne i bywa aktorem, ale z czasem z przerażeniem i irytację stwierdza, że wszyscy wokół niego traktują to, co uważał za teatr, śmiertelnie poważnie. Pozostaje mu więc tylko uświadomić sobie, co go czeka, przy czym świadomość ta nie może go uratować. Hamlet nie decyduje się uwieść Ofelii, co przydaje mu szlachetności. Z drugiej strony miłość cielesna przywróciłaby może obojgu poczucie rzeczywistości. Natomiast jego samoświadomość niewiele zmienia, choć pewnie sprawia mu pewną przyjemność. Można by mu zarzucać, że dla tej przyjemności poświęca wiele rzeczy wartościowych, ale tego Hamlet nie jest w stanie zmienić. Niemal wszystkie jego monologi zdają się nieco nadęte i doskonale retoryczne, a słabe w argumentacji. Niemniej odzwierciedlają one bezsensowność problemów, którymi się zajmują; są skazane na nieobecność sensu. Zostało w nich sformułowane to, co inni przemilczają, ponieważ nie jest zabawne. Hamlet powinien przelecieć Ofelię, a potem pójść do klasztoru.