Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wyrzucić czy nie? Stałam przed zakurzonym regałem eksterminując pozycje aby następne umościły się wygodnie. Zaglądałam mówiąc, nie tak, nie , tak. Przy „Wzgórzu”, które chyba dostałam kiedyś na urodziny zawahałam się. Przeczytałam jedno zdanie, potem drugie. Trzasnął klej w niedbale sklejonym grzbiecie, kartki posypały się na podłogę. Pozbierałam je skwapliwie. Następnego dnia w tramwaju już czytałam. Po przegadanym i niekonkretnym „Nie ma” to było jak ożywcza bryza, czy jakikolwiek inny wiatr ( historii). Tradycyjnie zwracam uwagę na tłumaczenie. Jest! Dobrze! Nie mam zastrzeżeń, dialogi nie są jak kamieniem z angielskiego łupane ( a dialogi są podstawą tej książki ). Czytając ( choć jak zwykle myliły mi się nazwiska i postacie - Williams-Wilson – niemal do końca książki sprawdzałam, który jest oficerem ,) myślałam z ilu tak naprawdę postaci autor posklejał głównego bohatera. Którym więźniem był, czy tylko obserwatorem czy te bolesne miejsca od buta sadysty na ciele głównego bohatera Joego Robertsa były jego doświadczeniem? I w kontrze do „Nie ma” westchnęłam: „ dobra fikcja jest lepsza od przekombinowanego reportażu”. Symetrycznie – czterech na czterech. Oportuniści i bohaterowie. Służbiści i sadyści. Prości i skomplikowani, wykształceni i prostacy. Dobrzy i Źli. Czarni i biali a także homo (a raczej może trans)i hetero.A nad nimi wzgórze. I prosta „męska” historia z czasów kiedy wszystko było inaczej. No i oczywiście gotowy scenariusz filmowy.