Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka jest w swojej treści świetna. Autor patrzy na świat bliższy i dalszy nie tylko przez szkło obiektywu. Na siebie, na rodzinę, na pracę, na ludzi i historię. To są bardzo wartościowe i głębokie przemyślenia, szczególnie dla kogoś, kto jak ja choć trochę liznął amatorskiej fotografii. Ale na litość boską rozumiem, owszem, koszty, to i tak mocno niszowa książka ale dlaczego zdjęcia mają wielkość znaczka pocztowego... Autor robi zdjęcia w czerni i bieli, każdy esej jest ilustrowany zdjęciem, nawiązującym do treści ale te zdjęcia są po prostu nieczytelne w ich rozmiarze. Papier jest w sumie niezły jednak nie kredowy bo tylko przy takim chyba byłoby to bardziej czytelne. Czy kosztem tych kilkunastu dodatkowych stron nie udałoby się dodać zdjęć choćby na 1/4 strony?! A tak ta książka wiele traci ze swojego przekazu, książka o fotografii z szarymi plamami zamiast zdjęć. Najlepiej byłoby gdyby zdjęcia tak jak okładkowe były na całą stronę (wklejkę) nie "pocięte" treścią. Może kiedyś autor będzie mógł wydać swoją książkę w takiej właśnie formie. Zatem nie jestem w stanie dać więcej gwiazdek, uśredniając ocenę.

Książka jest w swojej treści świetna. Autor patrzy na świat bliższy i dalszy nie tylko przez szkło obiektywu. Na siebie, na rodzinę, na pracę, na ludzi i historię. To są bardzo wartościowe i głębokie przemyślenia, szczególnie dla kogoś, kto jak ja choć trochę liznął amatorskiej fotografii. Ale na litość boską rozumiem, owszem, koszty, to i tak mocno niszowa książka ale...

Ostatnimi czasy czytam mniej reportaży ponieważ zaczęła mnie męczyć manieryczność i - nie można tego nie brać pod uwagę - w takiej sytuacji naciąganie treści, nasączanie swoimi emocjami. Na tle tych reportaży, Podhale Aleksandra Gurgula wyróżnia się całkowitym brakiem nadprogramowych emocji co dla ludzi przyzwyczajonych w działaniu i czytaniu do burzliwego galopu może być nieco nużące. Mnie nie nuży. Na Podhalu byłam ogromnie dawno, nie znam tego regionu oprócz oczywiście dawnych historii i obiegowych opinii. Dlatego tez to wszystko o czym pisał Gurgul jest dla mnie ciekawe. Zarówno problemy zabytków, jak i turystyka jak i społeczne dramaty. Nie omija też tragicznego zdarzenia na Giewoncie, kiedy pioruny uderzyły w metalowy krzyż - było wielu rannych i zabitych. Opis akcji ratunkowej pozornie beznamiętny zostanie w mojej pamięci na długo. Taki zwyczajny reportaż z przyzwoitym reserachem ( utrudnionym na dodatek w pandemii ). Tylko tyle i aż tyle.

Ostatnimi czasy czytam mniej reportaży ponieważ zaczęła mnie męczyć manieryczność i - nie można tego nie brać pod uwagę - w takiej sytuacji naciąganie treści, nasączanie swoimi emocjami. Na tle tych reportaży, Podhale Aleksandra Gurgula wyróżnia się całkowitym brakiem nadprogramowych emocji co dla ludzi przyzwyczajonych w działaniu i czytaniu do burzliwego galopu może być...

Po pierwsze dobrze się czyta jak wiesz jak ktoś kto napisał to opowiadałby. Ja wiem. Natomiast porzuciłam tą książkę po pierwszych 2 rozdziałach bo mnie autorki zmęczyły liczbą rozsianych szczegółów, mnogością bohaterów i gubieniem wątku. Ale po 2 latach wróciłam i zmęczywszy na powrót 2 pierwsze rozdziały żałowałam ze ksiażka nie zaczęła się właśnie od zaleszczyckich opowieści . Następne rozdziały były już bardziej uporządkowane, wartkie i trzymały się bardziej tematu niż dwa pierwsze. Mam głęboki szacunek do researchu i do tego że autorki dotknęły naocznie tego co co pozostało ( lub nie ) do dziś. I że wyszły poza cukierkowe opowiadania o krainie szczęśliwości. Lasach pełnych zwierza i polach i rzekach.

Po pierwsze dobrze się czyta jak wiesz jak ktoś kto napisał to opowiadałby. Ja wiem. Natomiast porzuciłam tą książkę po pierwszych 2 rozdziałach bo mnie autorki zmęczyły liczbą rozsianych szczegółów, mnogością bohaterów i gubieniem wątku. Ale po 2 latach wróciłam i zmęczywszy na powrót 2 pierwsze rozdziały żałowałam ze ksiażka nie zaczęła się właśnie od zaleszczyckich...