Najnowsze artykuły
- Artykuły„Nowa Fantastyka” świętuje. Premiera jubileuszowego 500. numeru magazynuEwa Cieślik4
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 2LubimyCzytać3
- ArtykułyTo do tych pisarek należał ostatni rok. Znamy finalistki Women’s Prize for Fiction 2024Konrad Wrzesiński9
- ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 1LubimyCzytać14
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Zygmunt Nowakowski
Źródło: wikipedia
Znany jako: Zygmunt Tempka
22
7,7/10
Urodzony: 22.01.1891Zmarły: 04.10.1963
Polski pisarz, felietonista, dziennikarz, aktor, reżyser teatralny, doktor filologii polskiej.
Był synem urzędnika Błażeja Tempki i Heleny z Nowakowskich – nauczycielki (jednej z pierwszych kobiet studiujących na Uniwersytecie Jagiellońskim).Studiując na UJ polonistykę równolegle pobierał nauki w szkole dramatycznej. W 1911 roku Ludwik Solski zatrudnił go w Teatrze Słowackiego. W 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich. Po powrocie z wojny zaczął robić błyskawiczną karierę aktorską otrzymując m.in. role: Poety w Weselu, Konrada w Dziadach, Hrabiego w Nie-Boskiej komedii, Don Ferdynanda w Księciu Niezłomnym. W latach 1926-1929 był aktorem i dyrektorem Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. Od 1930 był stałym felietonistą Ilustrowanego Kuriera Codziennego. W 1937 został laureatem Złotego Wawrzynu Polskiej Akademii Literatury (jednak odmówił przyjęcia wyróżnienia). Od 1939 przebywał na emigracji. W latach 1940-1941 był członkiem Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej przy prezydencie Władysławie Raczkiewiczu. W latach 1940-1944 redaktor naczelny Wiadomości Polskich, Politycznych i Literackich, redagowanych wspólnie z Mieczysławem Grydzewskim. Był wieloletnim współpracownikiem Radia Wolna Europa.
Był synem urzędnika Błażeja Tempki i Heleny z Nowakowskich – nauczycielki (jednej z pierwszych kobiet studiujących na Uniwersytecie Jagiellońskim).Studiując na UJ polonistykę równolegle pobierał nauki w szkole dramatycznej. W 1911 roku Ludwik Solski zatrudnił go w Teatrze Słowackiego. W 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich. Po powrocie z wojny zaczął robić błyskawiczną karierę aktorską otrzymując m.in. role: Poety w Weselu, Konrada w Dziadach, Hrabiego w Nie-Boskiej komedii, Don Ferdynanda w Księciu Niezłomnym. W latach 1926-1929 był aktorem i dyrektorem Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. Od 1930 był stałym felietonistą Ilustrowanego Kuriera Codziennego. W 1937 został laureatem Złotego Wawrzynu Polskiej Akademii Literatury (jednak odmówił przyjęcia wyróżnienia). Od 1939 przebywał na emigracji. W latach 1940-1941 był członkiem Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej przy prezydencie Władysławie Raczkiewiczu. W latach 1940-1944 redaktor naczelny Wiadomości Polskich, Politycznych i Literackich, redagowanych wspólnie z Mieczysławem Grydzewskim. Był wieloletnim współpracownikiem Radia Wolna Europa.
7,7/10średnia ocena książek autora
115 przeczytało książki autora
130 chce przeczytać książki autora
1fan autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Budzi się Łódź… Obrazy miasta – między literaturą a publicystyką. Antologia cz. II
0,0 z ocen
0 czytelników 0 opinii
2022
Za zamkniętymi drzwiami. Wstrząsający reportaż z Niemiec 1933
Zygmunt Nowakowski
6,8 z 12 ocen
46 czytelników 0 opinii
2014
Na romantycznym szlaku
Stanisław Wyspiański, Zygmunt Nowakowski
0,0 z ocen
0 czytelników 0 opinii
1946
Gałązka rozmarynu. Widowisko w 5 obrazach
Zygmunt Nowakowski
9,0 z 1 ocen
5 czytelników 0 opinii
1938
Najnowsze opinie o książkach autora
Rubikon Zygmunt Nowakowski
5,8
Uwielbiam czytywać książki sprzed 50, 100, 150 lat. Dlaczego? Bo nam zawsze się wydaje, że więcej wiemy, niż Ci, którzy żyli przed nami. Mamy tablety, smartfony, ipody i ifony, które łączą nas z Wikipedią i myślimy, że jesteśmy smart. A tu mamy taką na wpół biograficzną książeczkę Nowakowskiego, który nakreśla nam gimnazjum z międzywojnia, kiedy młodzi ludzie czytali, myśleli, dyskutowali, mieli swoje problemy, ale historyczne, polityczne, filozoficzne, naukowe... bali się autorytetów i śmiali się z autorytetów (jak np. z księdza za jego niewiedzę). Wszystko na poziomie, bez przekraczania granic, inteligentnie, żywo i kolorowo. Tamten świat był bardziej kolorowy i żywy, niż ten dzisiejszy z milionami kolorów HD i grami wideo z pozornie dowolną fabułą. Tamci spotykali się na tajnych zebraniach i przedstawiali referaty naukowe, a dzisiejsi studenci nie znają połowy czytywanych wtedy nazwisk. No i ten klimat Galicji, piękne kamienice i mury z duszą... Warto przeczytać.