Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szaro, nudno i bez sensu Skąd tytuł? Jest źle, ale raczej z diagnozą polskiego, młodego społeczeństwa. Forma, język i grubymi nićmi szyte belferskie moralizatorstwo powtarzają się opowiadanie za opowiadaniem. Ma być o współczesnej polskiej młodzieży? Jest zbiór nieudanych historyjek, niemal pseudo reportaży. No i gdzie ta Polska? Drugoosobowa narracja („więc masz na imię Ewelina”) na dłuższą metę jest męczącym zabiegiem, może i w łatwy sposób umożliwiający para terapeutyczny wgląd, a ile można zmieścić banału. Niby spectrum jest szerokie: nudząca się w małym miasteczku „osobowość”, ciąża w wieku nastoletnim, jeżdżenie do chłopaka do więzienia, zakład kosztem nieatrakcyjnego grubaska, gwałt, historia niedoszłych gwiazd rocka, pierwszy raz, gdy jest się gejem, pierwszy raz pary heteroseksualnej, nawrócenie czy rak. Wszyscy są jacyś tacy bez krwi, bez kości, nawet nie papierowi, bo to by oznaczało, że rzucają cień. Plus jest taki, że jest krótka, czyta się szybko. bookish.blog.pl