Po tę napisaną w 1939 roku książkę Horney, sięgnąłem tuż po tym jak uporałem się z pismami Freuda (w formie kilku książek) i to było moje naprawdę dobre czytelnicze posunięcie. „Nowe drogi …” pozwoliły mi lepiej poukładać sobie zdobytą wcześniej wiedzę, a jednocześnie dzięki możliwości ujrzenia Freuda w innym świetle, nadały mojemu rozumowaniu konstruktywny chaos.. Horney podjęła się bardzo szczegółowej analizy i oceny dokonań geniusza. Najbardziej moją uwagę przykuł rozdział „Kultura i nerwice”. Oczywiście nie jestem znawcą tematu, aby rozstrzygać, kto pierwszy zwrócił uwagę na rolę czynnika kulturowego w rozwoju człowieka (i jego nerwic),bo oczywiście Horney nie była tutaj jedyna. Wiele na ten temat napisał chociażby Erich Fromm, przytoczę w tym miejscu jego słynne zdanie: „Człowiek jest przede wszystkim zwierzęciem społecznym”.

Po tę napisaną w 1939 roku książkę Horney, sięgnąłem tuż po tym jak uporałem się z pismami Freuda (w formie kilku książek) i to było moje naprawdę dobre czytelnicze posunięcie. „Nowe drogi …” pozwoliły mi lepiej poukładać sobie zdobytą wcześniej wiedzę, a jednocześnie dzięki możliwości ujrzenia Freuda w innym świetle, nadały mojemu rozumowaniu konstruktywny chaos.. Horney...

Horney z właściwą jej rzetelnością wprowadza czytelnika w meandry myśli Freudowskiej, by następnie wytknąć jej błędy i przewinienia. Teoria autorki, która pojawia się tutaj jakby "przy okazji", nie jest ani wybitna, ani szczególnie pomysłowa - zresztą sama Horney podkreśla, że nie jest jej intencją stworzyć koncepcję pełną. Sugestie analityczki pozostają tylko sugestiami, choć bardzo wnikliwymi i, przede wszystkim, ludzkimi. Horney wszakże spogląda na człowieka realistycznie, intuicyjnie; uwalnia go z pęt tajemniczych popędów i jakoby czyni go, w świetle psychoanalizy, na nowo człowiekiem.

Horney z właściwą jej rzetelnością wprowadza czytelnika w meandry myśli Freudowskiej, by następnie wytknąć jej błędy i przewinienia. Teoria autorki, która pojawia się tutaj jakby "przy okazji", nie jest ani wybitna, ani szczególnie pomysłowa - zresztą sama Horney podkreśla, że nie jest jej intencją stworzyć koncepcję pełną. Sugestie analityczki pozostają tylko sugestiami,...

Nie jest to psychoanaliza, tylko tak zwana neopsychoanaliza - ale to drugie określenie też może być mylące, bowiem Horney jest zasadniczo konstruktywnym krytykiem myśli Freudowskiej i taką właśnie krytykę można znaleźć na kartach jej książki.

Jednakże jest owa krytyka wpleciona w oryginalną i niezwykle ciekawą własną myśl i koncepcje Autorki, która rozwija je krok po kroku, jak gdyby podążając śladami Freuda i konsekwentnie, spójnie oraz niezwykle twórczo i oryginalnie wyznaczając swój własny szlak.

Właściwie jedynie tak zwane wolne (swobodne) skojarzenia ostają się, z całej Freudowskiej teorii, jako podstawowa technika psycho- i/lub autoanalizy, ale po przetworzeniu wszystkiego co odkrył, czy może wymyślił Freud, jest to już całkiem inna "bajka"...

Karen Horney niemal całkowicie odchodzi od klasycznej psychoanalizy i tworzy własną, oryginalną i niezwykle ciekawą koncepcję, bardzo przystępnie podaną - najpełniej i w sposób najbardziej wartościowy, w kolejnych swoich książkach a w szczególności w "Nerwica a rozwój człowieka. Trudna droga do samorealizacji". A przy tym pozostaje z całym szacunkiem dla ojca psychoanalizy i "rozprawia się" z nim w sposób bardzo elegancki i delikatny, niemniej właściwie... ostateczny. :-)

Nie jest to psychoanaliza, tylko tak zwana neopsychoanaliza - ale to drugie określenie też może być mylące, bowiem Horney jest zasadniczo konstruktywnym krytykiem myśli Freudowskiej i taką właśnie krytykę można znaleźć na kartach jej książki.

Jednakże jest owa krytyka wpleciona w oryginalną i niezwykle ciekawą własną myśl i koncepcje Autorki, która rozwija je krok po...

Karen Horney, jest nie tylko psychoanalityczką ale i jak sama się ona określa "Freudystką", stąd też prawdopodobnie ta pozycja z jej rąk.

Jest to pozycja jednak bez szału, rzekłbym nawet, że bezpłciowa. Horney próbuje ukazać nowe drogi w psychoanalizie ale nie bardzo jej to w tej pozycji wychodzi. Bardziej to wygląda na polemikę z Freudem, w której autorka przytacza jego cytaty albo z wczesnego etapu jego kariery, albo z których sam się dawno wycofał. Idealnym przykładem na potwierdzenie jest rozdział "psychologia kobiety". Sam Freud w latach 30 stwierdził, że nadal nie potrafi odgadnąć psychiki kobiet, mimo Horney cytuje coś, z czego wcześniej Freud sam się wycofał. Żeby było ciekawiej, autorka na końcu stwierdza, że mimo wszystko, Freud i tak jest geniuszem. Przypomina mi to polemikę nastolatki z jej własnymi rodzicami, gdzie nastolatka kłóci się z nimi, lecz w którymś momencie stwierdza, że Ci rodzice jednak w wielu aspektach mają rację. Na pewno są bardzo ciekawe elementy w tej książce, jak rozdział o przeniesieniu nad którym warto się pochylić.

Reasumując, z dużej chmury mały deszcz. Książka ma momenty, lecz w większości jest ona przeciętna i niczym specjalnym się nie wyróżnia w klasyce psychoanalitycznej. "Może być" ale nic poza tym.

Karen Horney, jest nie tylko psychoanalityczką ale i jak sama się ona określa "Freudystką", stąd też prawdopodobnie ta pozycja z jej rąk.

Jest to pozycja jednak bez szału, rzekłbym nawet, że bezpłciowa. Horney próbuje ukazać nowe drogi w psychoanalizie ale nie bardzo jej to w tej pozycji wychodzi. Bardziej to wygląda na polemikę z Freudem, w której autorka przytacza jego...

Konstruktywna krytyka freudowskiego sekciarstwa, godna szacunku o tyle, że pewnie nie jest łatwo rozliczyć się z ojcem założycielem. Nadto wspaniały, uniwersalny wykład na temat tolerancji. Przydatny szczególnie w dziś, kiedy tolerancja by tak rzec nieco zmutowała.

Konstruktywna krytyka freudowskiego sekciarstwa, godna szacunku o tyle, że pewnie nie jest łatwo rozliczyć się z ojcem założycielem. Nadto wspaniały, uniwersalny wykład na temat tolerancji. Przydatny szczególnie w dziś, kiedy tolerancja by tak rzec nieco zmutowała.

Karen Horney nadała Freudowi sens:)

Karen Horney nadała Freudowi sens:)