Zachowanie w miejscach publicznych. O społecznej organizacji zgromadzeń

Mam bardzo pozytywne odczucia. Widzę uporządkowanie pojęć, dzięki temu napisana praca jest przejrzysta. Niekiedy są bardzo rozbudowane przypisy – ale to przemawia na korzyść dzieła. W ogóle książka jest utrzymana w podobnym stylu co "Człowiek w teatrze życia codziennego" napisana kilka lat wcześniej w 1956 roku, moja opinia https://lubimyczytac.pl/ksiazka/66582/czlowiek-w-teatrze-zycia-codziennego/... Stąd nie dziwią mnie zawarte tu obserwacje z Wysp Szetlandzkich (znajdujących się w archipelagu Szkocji).

Autor podaje przykłady z literatury pięknej, z zasad savoir vivre, różnych badań i wywiadów. Wiele czerpie z doświadczeń z pacjentami szpitala psychiatrycznego, jest kilka odnośników do więzienia. Przedstawia między innymi takie zachowania jak podpuszczanie, przedrzeźnianie, publiczne pocałunki (szczególnie te rozkoszne oraz te z obowiązku),zaangażowanie (wewnętrzne – emocjonalne, zewnętrzne: twarzy, ciała),oddalanie się.

Za przykład "ograniczenia" podaję następujący cytat: "Jak sugeruje jeden z podręczników etykiety: Przede wszystkim kościół nie jest miejscem spotkań towarzyskich. Odwracanie głowy w poszukiwaniu znajomych wśród wiernych, wesołe skinięcia i uśmiechy, radosne powitania oraz niecierpliwe rozkojarzenie są w kościele nie na miejscu. Jeśli przypadkowo napotkamy spojrzenie przyjaciela, nie ma powodu nie pokazać mu, że go rozpoznaliśmy; jednak szacunek dla tego przybytku oraz skupienie na mszy powinno stanowić podstawę całego naszego zachowania (Millicent Fenwick, 1948, Vogue's Book of Etiquette, s.12)".

"Okazjonalne zaangażowanie wzajemne" jest tutaj zobrazowane w sposób zabawny: "Kiedyś podczas kolacji, gdy pani Toplofty została usadzona obok mężczyzny, którym dość otwarcie pogardzała, powiedziała do niego z wyraźną swobodą: "Nie będę z panem rozmawiać – ponieważ nie sprawia mi to przyjemności. Jednak przez wzgląd na gospodynię, będę powtarzać tabliczkę mnożenia. Dwa razy jeden – dwa, dwa razy dwa – cztery..." – w ten sposób przeszła przez całą tabliczkę mnożenia, skłoniwszy mężczyznę, by jej w tym towarzyszył. Kiedy tylko uprzejmość na to pozwoliła, odwróciła się do drugiego sąsiada (Emily Post, 1937, Etiquette, s.273)".

Mam bardzo pozytywne odczucia. Widzę uporządkowanie pojęć, dzięki temu napisana praca jest przejrzysta. Niekiedy są bardzo rozbudowane przypisy – ale to przemawia na korzyść dzieła. W ogóle książka jest utrzymana w podobnym stylu co "Człowiek w teatrze życia codziennego" napisana kilka lat wcześniej w 1956 roku, moja opinia...

Gdy tak się nad tym wszystkim zastanowimy dojdziemy do wniosku,że pan Goffman ma dużo racji. Z Goffmanem zetknęłam się w ramach zajęć z socjologii na studiach prawniczych i został ze mną do tej pory.

Gdy tak się nad tym wszystkim zastanowimy dojdziemy do wniosku,że pan Goffman ma dużo racji. Z Goffmanem zetknęłam się w ramach zajęć z socjologii na studiach prawniczych i został ze mną do tej pory.

Książka, którą poznałam pisząc swoją pracę magisterską i która w dużej mierze wpłynęła na moje życie. Sprawiła, że oczywistości życia codziennego zaczęłam traktować z większym namysłem i akceptacją.

Książka, którą poznałam pisząc swoją pracę magisterską i która w dużej mierze wpłynęła na moje życie. Sprawiła, że oczywistości życia codziennego zaczęłam traktować z większym namysłem i akceptacją.