Nie jest to strasznie porywająca lektura, ale zawiera dużo interesujących refleksji o fenomenie instytucji totalnych (o "sekretnym życiu instytucji", jak to ujmuje sam autor). Na plus należy zaliczyć refleksję autora w oparciu o obserwację uczestniczącą w zakładach psychiatrycznych i opis obyczajów tam panujących (szczególnie w rozdziale III). Z drugiej strony kwestie bardziej generalne (np. typologia instytucji totalnych, typowe zachowania w tego typu instytucjach, sposoby przystosowania się do rzeczywistości zakładu psychiatrycznego, granica między nonkomformizmem i chorobą psychiczną, czy szerzej ideologia psychiatryczna) przedstawione w dość prosty, ale jednocześnie zajmujący sposób, na pewno z potencjałem do uniwersalizacji.

Nie jest to strasznie porywająca lektura, ale zawiera dużo interesujących refleksji o fenomenie instytucji totalnych (o "sekretnym życiu instytucji", jak to ujmuje sam autor). Na plus należy zaliczyć refleksję autora w oparciu o obserwację uczestniczącą w zakładach psychiatrycznych i opis obyczajów tam panujących (szczególnie w rozdziale III). Z drugiej strony kwestie...

Książka tego wybitnego socjologa wpisuje się w nurt światowej socjologii symbolicznego interakcjonizmu i propozycji koncepcyjnej samego autora tj. - dramaturgicznej koncepcji życia człowieka. Tym razem autor przedstawia swoje koncepcje na przykładzie instytucji totalnych, które tworzą określone ramy działania i myślenia jednostki społecznej. I tym samym konstruując na nową jej tożsamość, osobowość społeczną. Ta książka to jedna z najważniejszych książek w dziejach socjologii światowej.

Książka tego wybitnego socjologa wpisuje się w nurt światowej socjologii symbolicznego interakcjonizmu i propozycji koncepcyjnej samego autora tj. - dramaturgicznej koncepcji życia człowieka. Tym razem autor przedstawia swoje koncepcje na przykładzie instytucji totalnych, które tworzą określone ramy działania i myślenia jednostki społecznej. I tym samym konstruując na nową...

To już szósta książka tego autora, którą mam okazję czytać. Najznakomitszym jego dziełem jest "Człowiek w teatrze życia codziennego" z 1956 roku, oto link do mojej opinii: https://lubimyczytac.pl/ksiazka/66582/czlowiek-w-teatrze-zycia-codziennego/... Nadal jestem bardzo zafascynowany wspaniałymi opisami badań spostrzegawczego amerykańskiego profesora socjologii Ervinga Goffmana. Przedstawia przykłady ze szpitala, internatu, zakonu, wojska, obozu koncentracyjnego, teatru, fabryki... Podaje sporo ciekawych egzemplifikacji. Posługuje się łatwym do zrozumienia językiem. Przyjemnie i szybko się to czyta.

To już szósta książka tego autora, którą mam okazję czytać. Najznakomitszym jego dziełem jest "Człowiek w teatrze życia codziennego" z 1956 roku, oto link do mojej opinii: https://lubimyczytac.pl/ksiazka/66582/czlowiek-w-teatrze-zycia-codziennego/... Nadal jestem bardzo zafascynowany wspaniałymi opisami badań spostrzegawczego amerykańskiego...

Polski tytuł to: „Instytucje totalne: O pacjentach szpitali psychiatrycznych i mieszkańcach innych instyutucji totalnych”.

Choć praca Goffmana powstała w latach 60. ubiegłego wieku i może wydawać się nieaktualna, to jednak podstawowy mechanizm działania instytucji totalych nadal pozostaje taki sam. Dlatego kwestie poruszane przez Goffmana są w dalszym ciągu aktualne.

Na tę pracę składają się cztery eseje. W pierwszym z nich, Goffman podkreśla normatywny punkt widzenia, który nazywa „podstawową organizacją społeczną we współczesnym społeczeństwie” – ludzie normalnie śpią, odpoczywają i bawią się oraz pracują w różnych miejscach. W ciągu dnia i nocy przemieszczają się i spotykają z różnymi osobami oraz poddają się władzy różnych autorytetów (chwilami będzie to nic innego jak ich własne sumienie i pragnienia).
Ta „podstawowa organizacja społeczna” może być przeciwstawiona temu, co się dzieje w instytucjach totalnych (więzieniach, szpitalach psychiatrycznych, czy zamkniętych zakonach). Całe życie toczy się w jednym miejscu pod nadzorem jednej władzy. Każda aktywność odbywa się w tej samej grupie innych aktorów społecznych. Dzienny rytm życia jest ściśle zaplanowany. Role społeczne są wyraźnie podzielona na tych, którzy mają władzę (w przypadku więzienie i szpitala psychiatrycznego są to osoby zatrudnione) i podopiecznych (więźniów i pacjentów). Pomiędzy tymi dwoma grupami jest niewidzialna (w przypadku więzienia jest ona również fizyczna) ale wyraźna bariera, której nie wolno przekraczać tym niżej stojącym.To społeczne dystansowanie zaczyna się z chwilą przyjęcia do instytucji totalnej. Wszelkie dowody poprzedniej tożsamości są odbierane. Człowiek zostaje pozbawiony swojego ubrania a dostaje insytucjonalny „mundurek”. Poddany jest również „ceremonii degradacji”, kiedy to jest ważony, mierzony i przesłuchiwany. Personel jest zainteresowany tylko dewiacyjnymi zachowaniami danej osoby. Jest też ona zmuszona do pozbycia się swojej dawnej tożsamości i przyjęcia tej nowej instyutucjonalnej: pacjenta lub więźnia.

Drugi esej skupia się na moralnych, społecznych i międzyludzkich wymiarach życia mieszkańca placówki totalnej, które staje się manifestacją jego psychopatologii. Goffman utrzymuje, że psychiatryczne „pacjenctwo” [org. patienthood] jest stanem socjologicznym a nie klinicznym.

Trzeci esej w głównej mierze zajmuje się porównaniem więzienia i szpitala psychiatrycznego. Skupia się na zajwisku, które Goffman określa jako „pierwotne i wtórne dostosowanie” do życia instytucjonalnego, a także zwraca uwagę na kontrast pomiędzy oficjalnym życiem w placówce a tym, jak ono wygląda w praktyce. Pierwotne dostosowanie oznacza pozorną akceptację roli, do której zostało się wdrożonym w instytucji, a wtórne to znajdowanie luk i wykorzystywanie ich do osiągania własnych celów.

W ostatnim, czwartym eseju Goffman skupia się na psychiatrii i jej podejściu do pacjentów. Uważa on, że w medycynie diagnozę stawia się po zbadaniu dwóch źródeł: tego, co mówi pacjent (działania i doświadczenia zwane symptomami) oraz jego stanu fizycznego (mierzalne zmiany somatyczne zwane objawami). Goffman twierdzi, że problemem psychiatrii jest to iż polega ona bardziej niż inne działy medycyny na symptomach, a nie objawach. Ponadto psychiatria dysproporcjonalnie stosuje przymus realizując swoje prawo lub obowiązek leczenia chorego.

Książka (jak wszystkie tego autora) jest napisana językiem zrozumiałym dla każdego i w bardzo interesujący sposób przedstawia zagadnienia, o których traktuje.

Polski tytuł to: „Instytucje totalne: O pacjentach szpitali psychiatrycznych i mieszkańcach innych instyutucji totalnych”.

Choć praca Goffmana powstała w latach 60. ubiegłego wieku i może wydawać się nieaktualna, to jednak podstawowy mechanizm działania instytucji totalych nadal pozostaje taki sam. Dlatego kwestie poruszane przez Goffmana są w dalszym ciągu aktualne.

Na...

Są takie miejsca... Nie masz praktycznie żadnych praw, kżda prosta czynność jak np możliwość zatelefonowania, wyjścia na zewnątrz, czy choćby poczytania książki to przywilej, na który trzeba zasłużyć. Najmniejsze przewinienie czy odstępstwo od normy jest surowo karane, a obowiązuje "domniemanie winy", kary wymierzane są lekką ręką, bez zbędnych ceregieli. Kontrolują każdy twój ruch, "wieki brat patrzy" 24 na dobę. Buntownicy zastają natychmiast spacyfikowani, związani i otumanieni lekami. Otaczają cię ciągłe szykany i pogarda. Nikt nie zna długości swojego "wyroku", a nawet po powrocie do normalnego świata, na zawsze zastaje piętno, etykietka. Na zawsze stracisz szacunek innych i do samego siebie, przyjaciele się od ciebie odwrócą. Czy to więzienie o zaostrzonym rygorze? A może obóz koncentracyjny? Nie, zwyczajny szpital psychiatryczny! Wstrząsająca książka.

Są takie miejsca... Nie masz praktycznie żadnych praw, kżda prosta czynność jak np możliwość zatelefonowania, wyjścia na zewnątrz, czy choćby poczytania książki to przywilej, na który trzeba zasłużyć. Najmniejsze przewinienie czy odstępstwo od normy jest surowo karane, a obowiązuje "domniemanie winy", kary wymierzane są lekką ręką, bez zbędnych ceregieli. Kontrolują każdy...

stara dobra szkoła pisania prac naukowych - bez zarzucania profesjonalizmami, bez puszenia się wymyślnymi teoriami. Goffman w przejrzysyty sposób prowadzi wywód wynikający z długotrwałej obserwacji. po 'instytucjach...' zdecydowanie inaczej postrzegam 'lot nad kukułczym gniazdem', 'ptaśka', 'paragraf 22'.
nie podobał mi się ostatni rozdział, w którym Goffman stara się łączyć elementy ekonomii i psychologii usług z relacją pacjent-psychiatra. takie to trochę kwadratowe w porównaniu z bardzo udaną resztą książki

stara dobra szkoła pisania prac naukowych - bez zarzucania profesjonalizmami, bez puszenia się wymyślnymi teoriami. Goffman w przejrzysyty sposób prowadzi wywód wynikający z długotrwałej obserwacji. po 'instytucjach...' zdecydowanie inaczej postrzegam 'lot nad kukułczym gniazdem', 'ptaśka', 'paragraf 22'.
nie podobał mi się ostatni rozdział, w którym Goffman stara się...

W ciekawy sposób pokazuje jak zmienia się sposób funkcjonowania człowieka w "instytucjach totalnych" głównie szpitalach psychiatrycznych, jak takie instytucje pozbawiają nas naszego indywidualnego, niepowtarzalnego odróżniającego od innych JA i jak ciężko w sumie leczyć człowieka, która zostaje zabrany ze swojego codziennego środowiska wrzucony do jednego worka z podobnymi sobie więc siłą rzeczy będzie się inaczej zachowywał, a my mamy mu pomóc funkcjonować w jego otoczeniu, domu, pracy, pytanie pozostaje jak?

W ciekawy sposób pokazuje jak zmienia się sposób funkcjonowania człowieka w "instytucjach totalnych" głównie szpitalach psychiatrycznych, jak takie instytucje pozbawiają nas naszego indywidualnego, niepowtarzalnego odróżniającego od innych JA i jak ciężko w sumie leczyć człowieka, która zostaje zabrany ze swojego codziennego środowiska wrzucony do jednego worka z podobnymi...

Bardzo ciekawa książka, napisana przystępnym językiem, zrozumiałym dla każdego czytelnika.

Porusza ona wiele interesujących kwestii i zagadnień, dotyczących nie tylko samej choroby psychicznej, ale przede wszystkim życia wewnątrz instytucji totalnych takich jak m.in. szpital psychiatryczny.
Czytając ją należy jednak pamiętać, że autor opisuje funkcjonowanie i życie w amerykańskich placówkach, nie polskich. A jak wiadomo między nimi występują pewne różnice.

Polecam.

Bardzo ciekawa książka, napisana przystępnym językiem, zrozumiałym dla każdego czytelnika.

Porusza ona wiele interesujących kwestii i zagadnień, dotyczących nie tylko samej choroby psychicznej, ale przede wszystkim życia wewnątrz instytucji totalnych takich jak m.in. szpital psychiatryczny.
Czytając ją należy jednak pamiętać, że autor opisuje funkcjonowanie i życie w...