Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czeski prozaik, publicysta, scenarzysta, autor prac historycznych i artykułów o muzyce.
Ojciec Beneša był lekarzem. W 1915 r. ukończył gimnazjum w Pradze. Zaciągnął się do wojska i brał udział w walkach podczas I wojny światowej. Został ciężko ranny i zwolniony ze służby jako inwalida pod koniec 1916 r. W latach 1917-1921 studiował na Uniwersytecie Karola na kierunkach: nauki przyrodnicze, medycyna, filozofia i muzykologia. W 1921 r. uzyskał doktorat na wydziale lekarskim, po obronie rozprawy: Příspěvky k ovogenezi některých Amphibií. W latach 1921–1938 pracował jako referent w Bibliotece Uniwersyteckiej, a następnie jako dyrektor Państwowej Biblioteki Pedagogicznej im. Komeńskiego w Pradze. W latach 1934–1937 współpracował także z wydawnictwem Družstevní práce. Beneš publikował artykuły o literaturze i muzyce m.in. w pismach: Lidové noviny, Národní osvobození, Cesta, Literární noviny, Topičův sborník, Družstevní práce. W latach (1947–1948) redagował magazyn Růst. Wiele książek Beneša doczekało się adaptacji filmowych w Czechach i zagranicą. Na podstawie powieści Uloupený život powstał film w Wielkiej Brytanii (Stolen Life, 1939, reż. Paul Czinner) i w USA (A Stolen Life, 1946, reż. Curtis Bernhardt). Film w Czinera, z Elisabeth Bergner w roli głównej, wyświetlony był w 1983 r. podczas Berlinale. Do amerykańskiego filmu Bernhardta Beneš, razem z Catherine Turney, napisał scenariusz. W rolach głównych wystąpili Bette Davis i Glenn Ford. Żoną Beneša była skrzypaczka Ervína Brokešová (1900–1987). W 1947 r. wydała pamiętnik Ty a já: denik, w którym opisała swoje życie i korespondencję z mężem, od jego aresztowania w 1941 r. do powrotu z obozu koncentracyjnego w Ebrachu w 1945 r. Książka została ponownie wydana w 1972 r. pod tytułem Žila jsem nadějí. Od kwietnia 1939 r. działał w Komitecie Petycyjnym „Pozostaniemy wierni” – czeskiej organizacji konspiracyjnej. W grudniu 1941 r. został aresztowany i skazany na siedem lat katorgi. Przebywał w więzieniach i obozach koncentracyjnych: Pankrác, Theresienstadt, Goleniów, Ebrach i Straubing[1][3]. W kwietniu 1945 r. przeszedł marsz śmierci. W latach 1945-48 był kierownikiem wydziału kultury Państwowego Urzędu Planowania, przez kolejne dwa lata był dramaturgiem Państwowego Filmu Czechosłowackiego. W 1950 r. przeprowadził się do Rožmitálu pod Třemšínem, gdzie mieszkał do śmierci.