Jesteśmy społecznością, która kocha książki

43/52/2023 ig:@liber.tinea “Powrót Małego Księcia” przyciągnął mnie do siebie romantyczną okładką, utrzymaną w pastelowych barwach. Enigmatyczny opis nie obiecywał zanadto wzniosłych wrażeń literackich i ze smutkiem muszę przyznać, że końcowo też mi ich niestety nie dostarczył. Szczerze mówiąc nie jestem pewna, czego się spodziewałam sięgając po tę pozycję, ale nie mając wobec niej większych oczekiwań, nie czuję się też i bardzo zawiedziona. Nie jest to jedna z książek, które pozostaną w mojej pamięci na długie lata. Historia opowiada o losach dwójki bohaterów - Joanny, trzydziestopięcioletniej pracownicy ośrodka dla trudnej młodzieży i Piotra, wychowanka tegoż przybytku. Dojrzała kobieta prowadzi niesatysfakcjonujące ją życie u boku toksycznego męża. Całe ich “ognisko domowe” składa się jeszcze z dwójki ich dzieci oraz matki mężczyzny. Starsza kobieta wraz z synem kontrolują Joannę i wykorzystują ją do wykonywania wszelkich prac domowych, nie doceniając jej wysiłku, nie licząc się z jej zdaniem i przy tym nie szczędząc uszczypliwości i upokorzeń. Joanna jest przez to bardzo nieszczęśliwa, płacze po nocach, robi to co "musi" i to co "powinna", przez lata tkwiąc w niszczących ją relacjach. Jedyne wytchnienie daje jej bardzo lubiana przez nią praca, której w pełni się poświęca. Kiedy w ośrodku pojawia się nowy wychowanek, niespełna piętnastoletni Piotr i już od pierwszych dni nie odstępuje swojej opiekunki na krok, wyczekuje z niecierpliwością kiedy ona pojawi się w pracy, zabiega o jej uwagę, prawi jej komplementy i końcowo zakochuje się w niej, Asia zaczyna odczuwać w życiu odrobinę szczęścia. Jednak wiedząc, że dwadzieścia lat różnicy pomiędzy nią i chłopakiem to przepaść nie do przeskoczenia, próbuje ukrócić wszelkie poufałości. Czy uda jej się utrzymać ten dystans? Czy może tak jak w licznych nawiązaniach do ponadczasowego dzieła Antoine de Saint-Exupery, "Małego Księcia", oboje w końcu oswoją się wzajemnie i staną się za siebie odpowiedzialni? Piotr jest nieszczęśliwym dzieckiem. Jego matka jest alkoholiczką, nie interesuje się tym, co dzieje się zarówno z nim, jak i z młodszymi siostrami chłopaka. Ten, otrzymując od wychowawczyni więcej zainteresowania niż kiedykolwiek miał go od swojej rodzicielki, przywiązuje się do niej. Wymusza na kobiecie czytanie mu do snu bajki, a wybór trafia na "Małego Księcia". Sesje z tym bohaterem literackim zbliżają ich do siebie, prowokują do rozmów, tworzą między nimi pewną więź, a chłopak zaczyna żywić nadzieję, że kiedyś będą mogli być razem. Jednak taka miłość nie byłaby dobrze postrzegana, z czego Joanna doskonale zdaje sobie sprawę. Jak dowiadujemy się już na samym wstępie jest to opowieść, która wydarzyła się naprawdę. Bardzo lubię książki oparte na prawdziwych wydarzeniach, ponieważ uważam, że właśnie najlepsze historie pisze życie - choć czasem bywają tragiczne i bolesne, to mogą być lekcją dla innych. A czasem stają się bastionem nadziei i pocieszenia. Książka "Powrót Małego Księcia" autorstwa Joanny i Piotra Adamczuków, została wydana nakładem Wydawnictwa WFW. Jej objętość nie przeraża, ma ona bowiem nieco ponad sto stron. Została napisana poprawnym słownictwem, bardzo potocznym i niewymagającym. Niestety zabrakło mi w tej publikacji polotu. Miałam wrażenie, że czytam bezosobowy artykuł w gazecie. Wszystko było utrzymane w sztywnej tonacji, zimne i rzeczowe. Nie pomagało przy tym mówienie o bohaterach w formie imienia z pierwszą literą nazwiska. Był Piotr A., Joanna G., Asia D., Kazimierz K. i jeszcze wielu innych, a ja nieustannie czułam się jak podczas odczytu z kroniki kryminalnej. W książce możemy znaleźć wiele cytatów z oryginalnego dzieła o "Małym Księciu", jest również tekst piosenki "Bajka o Małym Księciu" Lasio Companija, tekst utworu "Mały Książę", śpiewany kiedyś przez Katarzynę Sobczak i kilka innych. Całość jednak nie prezentuje się spektakularnie. Oprócz wytłumaczenia przed społeczeństwem zasadności relacji dojrzałej kobiety z dużo młodszym chłopakiem, niezrozumiały jest dla mnie przekaz tej książki i nie jestem pewna, czy rzeczywiście Czytelnik miał w ogóle coś z niej dla siebie wynieść. Traktuję tę publikację bardziej jako intymny pamiętnik dwojga ludzi, którego tajemnice zostały nieoczekiwanie obnażone przed światem. Szkoda, bo widać w tej opowieści pewien niewykorzystany potencjał, na bazie którego mogła powstać naprawdę niezła powieść.