Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak często sięgacie po biografie? Pytam, bo mam dla Was naprawdę ciekawą propozycję. Opowieść o człowieku, którego historia życia śmiało mogłaby posłużyć za scenariusz na dobry film akcji. A sam Jim Latrache-Qvortrup dorównałby w nim Jamesowi Bondowi. Zdaję sobie sprawę, że to naprawdę mocne porównania, jak na człowieka totalnie anonimowego. Bo mógłbym założyć się z wieloma z Was, że o Jimie nie słyszał praktycznie nikt i raczej bym wygrał. Co zatem sprawiło, że pokusiłem się o takie słowa? Istotne są tutaj trzy kwestie. Pierwsza to styl przedstawienia tej historii, mocno nietypowej dla biografii. Książkę „Szpieg. Jak diler narkotyków został agentem w Korei Północnej” czyta się po prostu jak bardzo dobrą sensację. Momentami czułem się jak przy najlepszych pozycjach Lee Childa. Na pewno spory wpływ na tę atrakcyjność miały życiowe perypetie głównego bohatera, które najlepiej obrazowałaby sinusoida. Druga kwestia, to sama historia życia Jima, która może być przykładem na to, że nawet z najgorszej drogi można wrócić na tę przyzwoitą. Główny bohater od małego nie miał w życiu łatwo, już w dzieciństwie wiele rzeczy wpłynęło na to, że został kryminalistą. I chociaż mężczyzna zrobił bardzo dużo złych rzeczy, to możemy jako czytelnicy wyciągnąć z tego ciekawe wnioski (pomimo pewnych zgrzytów w samym przedstawieniu jego historii, ale o tym na końcu). Trzecia kwestia, moim zdaniem najważniejsza, to język tej powieści. Przy okazji „Ocalałej z chińskiego gułagu” narzekałem na to, jak współautorka położyła cały temat, nie porządkując opowieści Gulbahar Haitiwaji. „Szpieg” jest tego totalnym przeciwieństwem. Rasmus Elmelund dokonał rzeczy dla mnie niebywałej: znakomicie oddał styl Jima. Do tego stopnia, że czytając tę książkę poznajemy charakter głównego bohatera, ale też nie cierpi na tym dynamika akcji. W dodatku cała konstrukcja nie wybija z rytmu czytelniczego. Pod kątem współpracy bohater-autor jest to chyba przypadek idealny. Gratuluję również tłumaczce Edycie Stępkowskiej, że w swoim tłumaczeniem udało jej się to oddać. To co wywołało we mnie pewien zgrzyt podczas lektury, to mimo wszystko zachwyt nad kryminalistą. Jim przez połowę swojego życia dilował narkotykami i chociaż jego przemiana jest pokrzepiająca, to niestety mocno wpisuje się w popularny ostatnio w Polsce trend wynoszenia na piedestał przestępców.