Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niskie poczucie wartości wyniesione z domu generuje potrzebę udowodnienia wszystkim, a przede wszystkim sobie samemu, że jest się kimś wartościowym poprzez wyznaczanie nader ambitnych, często trudnych do zrealizowania celów.

[...]
Temat dysfunkcyjnych rodzin zaprowadził mnie zdecydowanie dalej, niż początkowo planowałam. Wylał się poza mury rodzinnych domów i okazał zdecydowanie bardziej powiązany z kulturą, w której się wychowywaliśmy, niż mi się wydawało...
Od Autorki - fragment wstępu.

[...]
Czułam, że dotykam nas wszystkich – że podczas dzieciństwa przypadającego na okres komuny i transformacji ustrojowej większość z nas doświadczyła różnych dysfunkcji, które objęły swym zasięgiem nie tylko domy, ale i szkoły, Kościół, sąsiedzkie relacje i wszystkie te miejsca, które można by określić jako środowiska ochronne.
Od Autorki - fragmenty wstępu.

[...]
W dużym uproszczeniu można powiedzieć, że dziecko w rodzinie dysfunkcyjnej nigdy nie poznaje siebie, ponieważ delegowane jest przez pozostałych członków rodziny do określonej roli. Jej członkowie czują się nadmiernie odpowiedzialni za siebie. Potrzeby jednostki są mniej ważne niż potrzeby samej rodziny. Dlatego też są odkładane na później i często stają się niemożliwe do zaspokojenia. W efekcie w takiej rodzinie prawie zawsze istnieje jakiś poziom złości i depresji.

[...]
Jednostka istnieje dla rodziny. Taką rodzinę trudno jest opuścić. Dlatego indywidualizm jest zagrożeniem.

Life is brutal, full of zasackass i czasami kopas w dupas.

Gdy wybaczasz osobie uzależnionej, otwierasz przestrzeń, aby wybaczyć również sobie. Wybaczam sobie własne zachowanie i emocje, bo rozumiem, że w tamtym momencie nie potrafiłem reagować inaczej".

Kiedy wybaczam, odpuszczam pielęgnowanie wspomnień, odpuszczam osobie, która przyczyniła się do ich powstania, odpuszczam sobie, jednak nie przestaję się chronić. Aby dopełnić proces zdrowienia, musisz odpuścić emocje, które mają moc utrzymywania w tobie współuzależnionych tendencji i wspomnień, w tym doznanych krzywd i rozczarowań".

Nikt nie ma aż takiej mocy, aby być odpowiedzialnym za całe twoje życie".

Emocje najczęściej pozwalają nam wybaczyć, jeżeli ich nie tłumimy. Nieprzeżyte, domagają się uwagi latami, przychodzą do nas w postaci wspomnień, zmian w ciele, koszmarów sennych, a nawet chorób".