Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czekając na książkę rzucałem wszelkie uroki aby nie był to kolejny zbiór wywiadów – już za wiele ich. I stało się. Przeczytane. Co prawda jeszcze w sierpniu ale jakoś nie było czasu i weny na napisanie dwóch zdań. I zacznę chyba tak: w końcu ktoś (czyt. Maciej Latos) napisał od serca, od siebie jacy jesteśmy na dyżurze. Ale bardzo delikatnie 😊 I chociaż wydawało mi się, że przebrnę 12sto godzinny dyżur z autorem to trwało to dłużej, bodajże dobę. Czasami miałem wrażenie, że więcej. Zaznaczałem fragmenty, czasami ołówkiem czasami znacznikiem. Żeby było łatwiej. I nie jest. Znajdziecie tam rozdziały z odczuciami i opiniami autora. Znajdziecie cytowane publikacje dotyczące m.in. zawodu pielęgniarki i położnej, wypalenia zawodowego czy lęku w pracy medyka. Znajdziecie tam bardzo dobre rozdziały ale i takie słabsze, niewiele wnoszące, np. „Powołanie”. Czasami albo nawet częściej autor staje się aż nadto nachalny z podwójnym określaniem zawodu „pielęgniarki i pielęgniarze”. I jakby łapię intencję ale nie zmienia to faktu, że nadmiar szkodzi. I już na koniec, momentami miałem poczucie, że to odczarowywanie zawodu pielęgniarki jest czytelnikowi wręcz narzucane. Jeszcze jedno zdanie, dla mnie ważne i dobre: „Nie zdążyli przyjechać”, „Terror opieki”, „Po północy”. Ta książka jest ważna i branżowo konieczna. Bo jak powiedział kiedyś pewien mędrzec: „Są tematy trudne. I ja o tym wiem, że są tematy trudne. Bo jak powiedział kiedyś poeta: Są w ojczyźnie rachunki krzywd”. Taki rachunek i taki trudny temat „Byle do 19:00” porusza.