Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyznaję, że powieść tę chciałam przeczytać głównie po to, by skonfrontować ją z filmem, który bardzo lubię. Czarna komedia, pełna absurdów, w stylu wczesnego Tarantino, gdzie trup ściele się tak gęsto, że na nikim to już nie robi wrażenia. Jednak obejrzenie najpierw filmu, w którym główne role grają biali (w tym Brad Pitt i Aaron Taylor-johnson),a nie Japończycy trochę utrudniało mi lekturę. Film jest oczywiście podkręcony odpowiednio, w typowo hollywoodzkie fajerwerki. W powieści poza gnającym Shinkansenem akcja również gna, ale jest ona oparta bardziej o psychologiczne rozgrywki i fortele między zgrają płatnych zabójców wypełniających pociąg, niż czysto fizyczną przemoc. Wydaje się nawet, że te trupy padają tu w zasadzie przez przypadek - to jest teatr absurdu. Wydaje mi się, że najciekawszym aspektem tej powieści jest studium manipulacji ludźmi, w wykonaniu (nomen omen) Księcia. Lekturę jednak utrudnia mnogość bohaterów i brak w dialogach wyraźnego zaznaczenia, kto co mówi, przez co można się łatwo pogubić. Książka dość niechlujnie wydana - literówki, w jednym zdaniu ta sama postać (kobieca) wypowiada się w rodzaju żeńskim i męskim...