Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie­ważne, jak bar­dzo żału­jemy danej chwi­li, i tak nie zmie­nimy skut­ków tego, co się stało. Czas bie­gnie tylko w jed­nym kie­runku.

Wcześniej uprawiała jogę, medytację, jogging i pływanie, jednak jak dotąd nic nie oczyszczało duszy tak dobrze jak snickersy. (...) Okazały się najlepszą terapią.

Trak­to­wała szczę­ście tak, jak uczą­ce się cho­dzić dziec­ko. Zmie­rzała do niego deli­kat­nie, ostroż­nie, nie­pew­nymi kro­kami. Nie chcia­ła, żeby szczę­ście spa­dło na nią znie­nacka. Bo w ten spo­sób można się nara­zić na ból.

Sekrety są lepkie. Trzeba uważać, bo mogą zatkać kanaliki łzowe.

Po­win­ni wyma­gać od przy­szłych nego­cja­to­rów, żeby mieli dzie­ci. Nic nie przy­go­to­wuje le­piej do radze­nia sobie w sytu­acjach kry­zy­so­wych.

Auto gro­ma­dziło awa­rie mecha­nicz­ne tak, jak nie­któ­rzy zbie­rają ku­po­ny raba­towe.

Lu­dzie, któ­rych obser­wu­jemy w sieci, za­wsze wy­da­ją się ide­alni. Ich ro­dzi­ny są szczę­śliwe jak żadne inne, ich wy­ciecz­ki biją na głowę wy­jaz­dy in­nych ludzi, a każde zdję­cie jest cu­dow­ne, godne pozaz­drosz­cze­nia, takie, jakie wszy­scy chcie­liby mieć. Ale praw­da oka­zy­wała się cał­kiem inna.

(...) do­pusz­cza­nie do tego, by w my­ślach ją­trzy­ły się mrocz­ne myśli i zmar­twie­nia, jest nie­od­łącz­ną czę­ścią bycia rodzi­cem.

Na po­cząt­ku (...) uwa­żał, że są jak ogień i woda – dwoje zawo­dow­ców, któ­rym w parze jest nie po dro­dze. Póź­niej podej­rze­wał, że lep­szą ana­lo­gią by­ła­by dieta i ciast­ko albo spor­towe buty do wyj­ścio­wego gar­ni­turu. Dwie oso­bo­wo­ści, które cał­ko­wi­cie się wyklu­czają i psują sobie wza­jem­nie ro­bo­tę.

Żało­wa­nie to nie­od­łącz­na część życia gli­nia­rza. Podej­mo­wane w ciągu se­kun­dy decy­zje mogą zawa­żyć na czy­imś życiu lub śmier­ci. Nie­pra­wi­dłowe opi­sa­nie włosa z miej­sca zbrod­ni może ozna­czać, że za­bój­ca pozo­sta­nie na wol­no­ści. Chwi­la zawa­ha­nia pod­czas star­cia może spra­wić, że ktoś zosta­nie ranny albo zgi­nie. Nie­wła­ściwe słowo bądź dzia­ła­nie w sytu­acji kry­zy­so­wej może dopro­wa­dzić do kata­stro­fy.

Prze­ko­nała się, że Insta­gram i Face­book do­słow­nie robią siecz­kę z mózgu. Lajki i komen­ta­rze pod po­stem użyt­kow­nika miały powo­do­wać za­strzyk dopa­miny i uszczę­śli­wić au­to­ra. To miało sens, każdy lubi dosta­wać lajki pod swoim po­stem na Face­booku. Tyle że tele­fon prak­tycz­nie zamie­niał się w oso­bi­sty sty­mu­la­tor dopa­miny. Tomo­gra­fia mózgu dowo­dziła, że u ludzi uza­leż­nio­nych od me­diów spo­łecz­no­ścio­wych mózg się prze­sta­wia, powo­du­jąc coraz więk­sze pra­gnie­nie laj­ków, retwe­etów i uśmiech­nię­tych bu­ziek.

(...) popa­da­nie w skraj­no­ści w każ­dym przy­padku przy­nosi wię­cej złego niż do­bre­go.

Czasami myśli są tak bzdurne, że uwierają niczym kamień w bucie. Rozpraszają nas, nie dają się skupić na niczym innym, dopóki się ich nie pozbędziemy.

Tatum wyjechał na krześle ze swojego boksu i w stylu Flinstonów zajechał do boksu Zoe.

Może powinna codziennie wstawać o czwartej rano? Miała cały świat dla siebie. Tylko ona i jakiś cholerny kierowca ciężarówki, który zajechał jej drogę i zmusił do zwolnienia.

...jesli czlowiek dostaje od zycia kwasna cytryne ,trzeba zrobic lemoniade.
Nie da sie zamienic cytryn na papaje.

Zwykle chciała panować nad swoim życiem. Nie znosiła, gdy ktoś inny dyktował warunki. Ale w tej chwili nie wierzyła własnym sądom. Tym razem pragnęła, by ktoś nią kierował.

Im bardziej coś sztucznego przypomina człowieka, tym bardziej obce się wydaje.

Rozmowy na pozór są calkiem łatwe . . . jeśli prowadzą je inni. Ale dla Zoe rozmowa była niczym delikatny motyl, którego zawsze udwało jej się rozdeptać.

(...) skrzywił się, słysząc słowo fakt. Jeśli wszy­scy bez przerwy coś powtar­zają, podejrzenie może łatwo zmi­enić się w fakt.

(...) suk­ces to nar­ko­tyk, któ­rego nie sprze­dają na każ­dym rogu. Nie mogła po­dejść do jakie­goś typa w ciem­nym za­uł­ku, wyjąć dwóch dych i popro­sić o dział­kę trium­fu i sławy.

Zakręciło mu się w głowie, oparł się o ścianę. Zrobił, co należało. To jest wojna, a jego wybrano, żeby chronił niewinnych i bezbronnych.
A na wojnie leje się krew.
I nagła, kłopotliwa myśl. A jeśli się pomylił?

Zapachy niemiłych wspomnień wdzierają nam się w nozdrza i potrafią zagnieździć się w naszym mózgu na wiele godzin, dni, a nawet tygodni.

Ludzie często zachwycają się tym, jak zapachy potrafią przywoływać wspomnienia. Jak aromat cynamonu przywodzi na myśl niedzielne poranki u babci i wypiekane przez nią babeczki.

Mało kto jednak mówi o tym, że odór środka dezynfekującego kojarzy im się z chwilą, kiedy w szpitalu trzymali za rękę umierającego ojca. Albo jak fetor gnijącego mięsa przenosi ich w czasy dzieciństwa, kiedy znaleźli w lesie martwego psa i po raz pierwszy zetknęli się ze śmiercią.

Zaniósł się kaszlem, suchym kaszlem - od zalegającego w pokoju kurzu drapało go w gardle. Co to za smród? Doprowadzał go do szału. Zapewne tak śmierdziało kilka rzeczy naraz.

Sam często myślała, że chciałaby być psem i mieć psie problemy. Z których największe to kiedy znowu dostanie coś do jedzenia, czy niedługo wyjdzie na spacer i co kombinuje odkurzacz, jej nemezis.

Cokolwiek to było, Sam wiedziała, że dorośli cos przed nią ukrywają. Chodzą na paluszkach wokół czegoś, o czym nie wolno pisnąć słowa.

Jakież to dziwne, po raz pierwszy spotkać Kapelusznika osobiście. W pewnym sensie byli już serdecznymi przyjaciółmi. Codziennie rozmawiali ze sobą na czacie.

Ludzie powiadają, że każdemu należy się kredyt zaufania, ale mówią tak wyłącznie dlatego, że guzik wiedzą. Zaufanie to nie jest coś, co nam się należy, nie zasługujemy na nie automatycznie. Na zaufanie trzeba sobie zapracować.