Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po śmierci marszałka [Piłsudskiego] tę część [Łazienek] udostępniano również publiczności. I stała się ona terenem dalszych moich chłopięcych odkryć. To właśnie tam przepływał maleńki strumyk. I nad tym strumykiem dwa czy trzy lata po wojnie siadywałem na trawie. Tak, siedziałem nie na ławce, tylko na trawie, a obok mnie siedziała dziewczyna, która od paru miesięcy była moją żoną. I opowiadałem tej mojej dziewczynie o wieczorze łazienkowskim sprzed wojny, o takim wieczorze , którego zapomnieć nie należy, nie wolno, nie trzeba. To był mianowicie czas po maturze, kiedy rówieśnicy urządzali po domach koleżeńskie wieczorki taneczne. I właśnie byłem gościem na takim wieczorku u jednej mojej znajomej, panienki o imieniu Danusia, której ojciec był inżynierem ogrodnikiem i mieszkał na terenie Łazienek.
Park o zmroku był zamykany. Najpierw chodził strażnik z wielka trąbą, dmuchał w nią i wszyscy wiedzieli, że park należy czym prędzej opuścić, bo zaraz będzie zamknięty. I bramy wtedy zamknięto. A my zostaliśmy na wieczorze tanecznym u Danusi. I całe Łazienki - pomyślcie - całe Łazienki były nasze - i te pawie, które już właśnie wskakiwały na wysokie gałęzie, żeby tam krzyczeć i panoszyć się i kokosić przed zaśnięciem... i te łabędzie, które skupiały się w stadku i wpływały do jakiegoś zacisznego kąta stawu, żeby tam przedrzemać do rana.

Przy ostatnim oknie, na samym przodzie, na miejscu dla inwalidy siedzi staruszka i głośno, wyraźnie opowiada. Głośno jak na jej możliwości, w każdym razie trzy, cztery najbliższe osoby słyszą, a nawet gorzej - muszą słyszeć, to nie szum, to wyraźne, składne słowa, okrągłe zdania, z podmiotem, orzeczeniem i wieloma przydawkami. Staruszka mówi do pani, siedzącej naprzeciwko niej, chociaż widać od razu, że wcale się nie znają. Pani jest uprzejma, wolałaby nie słuchać, ma tyle spraw na głowie, jest o czym myśleć. Jakże jednak przerwać, nieładnie, to stary człowiek. Ja też będę stara. A może to nieprawda, może nie będę.
- Tak, tak - przytakuje i kiwa głową na znak rozumienia wielu spraw, o których mówi pani Melania.
Ta staruszka to pani Melania. Ma taką twarz, o której najchętniej mówi się "buzia". Niepotrzebnie różuje sobie "buzię"- postarza ja to i szpeci. Trudno cokolwiek powiedzieć o ubraniu, dopóki siedzi skurczona, z torbą płócienną na kolanach, wypchaną paczuszkami i Bóg wie jeszcze czym...