Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Widzę ich nieprzeniknione twarze, wydatne, pełne usta, wielkie, ciemne oczy, szerokie nosy. Jedno dziecko dźwigają w chuście na plecach, drugie prowadzą za lewą rękę, prawą przytrzymując kosz owoców lub wiadro z wodą na głowie, z gracją balansując całym ciałem. [...]
Rano wstają, obmywają twarz wodą z wiadra i z podniesioną głową ruszają w świat. Idą do pompy po wodę, po jedzenie na rynek. Wystawiają lichy stragan z papają na ulicy. Piorą ubrania nad rzeką. Na wspólnym podwórzu gotują nshimę dla dzieci. Cały tutejszy świat spoczywa na wątłych, kobiecych barkach.