Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Konecki to mój ulubiony autor, rysunków i humoresek. Poznaliśmy się kiedyś Tatrach, ale pewnie mnie nie pamięta.Nawet wspinaliśmy się gdzieś na Granatach.Od początku śledzę jego rysowanie i pisanie, od końca lat 70, po jego debiucie w piśmie Taternik. Człowiek renesansu (patrz Wikipedia, można sobie o nim tam poczytać),chyba tak, chociaż kiedyś powiedział, że wolałby renesans człowieka. Niezwykle skromny, z cechą, którą ze świecą szukać, bo to mistrz autoironii.Zresztą potwierdza to jego ostatnia książka, o której chcę napisać kilka słów. Większość jej zawartości to właśnie autoironiczne rysunki i teksty. Cóż, przeglądając to co wydał Konecki i to co już opublikował,można rzec, że książka jest takim "wyciągiem" z tego co powstało w ciągu lat 40, co zresztą jako info. zostało podane na okładce. Mimo tego, że jako baczny obserwator jego oryginalnej twórczości znam większość prac, zgromadzenie w jednym miejscu tak smacznych kąsków dla oczu i umysłu, sprawia doznania, które trudne są do opisania. No chyba, że widok Mnicha z Morskiego Oka. Trochę inaczej jest z tekstami, z których zaledwie część ujrzała światło dzienne w formie publikacji. Część z nich dobrze przylega do ilustracji, a inne znów stanowią swobodne wariacje, flirtują z obrazem. Jest to ciekawe, i moim zdaniem, daje przestrzeń do namysłu i własnej interpretacji. To jest książka, album z pisanymi kawałkami (nieczęsty rodzaj pozycji wydawanej przez rysowników satyrycznych, którzy wydają zwykle serie rysunków)) pozornie jedynie do śmiechu, raczej skłania do myślenia głownie ludzi kochających góry, i alpinizm. Choć zawarte treści są moim zdaniem uniwersalne. W końcu wspinamy się wszyscy czy w górach czy na nizinach!