Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z bratnią duszą nie trzeba codziennie wymieniać się spojrzeniem, z bratnią duszą chodzi o wymianę myśli i marzeń.

Tak to już w życiu jest, że grzeczne dziewczynki mają słabość do niegrzecznych chłopców.

Są w życiu momenty, gdy czujemy nieodpartą potrzebę otwarcia się przed kimś, wyrzucenia z siebie bólu, gniewu, strachu czy tajemnicy. I są tacy ludzie, którzy przejmą ten ból, rozpacz i tajemnicę, i będą go nosić za ciebie w swoich sercach i głowach tak długo, aż nie zniknie z twojej twarzy ostatni jego cień. Tacy są rodzice.

Często nie znajdując zrozumienia dla swojej wyjątkowości, młody człowiek świadomie gasi dar, którym wyróżniła go natura, i jedynym jego pragnieniem jest wtopić się w szare tło przeciętności.

Są w życiu sytuacje, gdy zmuszeni jesteśmy ukryć prawdę przed ludźmi zbyt słabymi, by tę prawdę unieść na swoich wątłych ramionach.

(...) z bratnią duszą nie trzeba codzinnie wymieniać spojrzeń. Z bratnią duszą wymienia się myśli i marzenia.

Miłość przychodzi tak nagle. Przyjaźń dyskretnie, po latach...

Światło niektórych z nich wciąż do nas dociera, choć tak naprawdę dawno temu zgasły. Z miłością jest jak z gwiazdami...

Ludzie, którzy są przyjaciółmi, umieją przemilczeć pewne rzeczy, choćby po to by przyjaciel nie musiał czuć się w obowiązku udzielenia pomocy.

Nie chcę jej odzyskać. Chcę się tylko upewnić, czy była w życiu szczęśliwa.

Niekiedy w życiu człowieka zdarzają się chwile, kiedy zatrzymują się Czas i Ziemia. Darowane momenty na złapanie oddechu, by zastanowić się, co w życiu każdego z nas jest najważniejsze.

Niby nic się nie zmieniło. Niby wszystko było jak zawsze. Pusta cisza wśród gołych ścian. A jednak coś ją dręczyło. Czy ktoś tu był?

W sytuacjach beznadziejnych los lubi stawiać nas przed decyzją, która może diametralnie zmienić nasze życie, ale to my sami musimy tę decyzję podjąć.

Wiesz, sekrety, tajemnice, brak rozmowy są cieniem dla każdej relacji. A zwłaszcza dla miłości. Bo miłość jest jak roślina, pręży się ku słońcu, patrzy ku światłości, bez której się nie rozwinie.

Człowiek całe życie poszukuje doświadczeń, które poruszają jego serce, ta ciągła pogoń powoduje ekstazy radości, poczucie satysfakcji, ale jakże często okazuje się prostą drogą do smutku, frustracji, samounicestwienia.

Często pragniemy tego, co nas zabija; powoli, metodycznie albo nagle. Wszystko zależy od nas. Za czym pędzimy, czego szukamy. Wszystko jest w pędzie, wszystko jest w ruchu.

Każde z nas ma jakieś tajemnice. Choć przyjaźń jest ponoć po to, by pozbyć się tajemnic, które nas gnębią.

Każdy geniusz to bałaganiarz.

(...) Zresztą przecież i ona również dawała kiedyś innym spisać swoje zadania. Bo człowiekowi trzeba pomóc w potrzebie, a z uczniem, który choć raz w życiu nie dał koledze ściągnąć, musiało być coś nie tak.

Niekiedy w życiu człowieka zdarzają się chwile, kiedy zatrzymuje się Czas i Ziemia.

Był sam jak palec, a życie bolało.

Czym jest miłość, jeśli nie szaleństwem, które jakże często pozbawia nas racjonalnego myślenia.

Wybacz mi, ale nieuzasadniona nadzieja, że kiedyś mnie pokochasz, nie może zrujnować mi życia.

To doświadczenie, niefortunne i przykre, uświadomiło jej, że kalectwo nie jest czymś najgorszym, co może przytrafić się w życiu, bo dużo gorsze jest życie bez serca, którego bicie czuło się pod palcami.