Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Apokalipsa nie nastąpi. Apokalipsa trwa. Dzieje się w nas. Zaczynając czytać nie bardzo wiedziałam czego się spodziewać. Renesansowego ujęcie współczesności? Baśni? A może czegoś na pograniczu fantasy? Byłam tej książki ogromnie ciekawa. Nie jest to książka łatwa w odbiorze. Liczne odwołania do dzieł sztuki, obszerne opisy i mocno zarysowane elementy fantastyki mogą początkowo zniechęcać. Trzeba przyznać, że autor ma w tym temacie bogatą wiedzę. Tu trzeba trochę czytać między wierszami. Wczucie się w klimat książki wymaga wysiłku. Krótkie rozdziały nie pozwalające skupić się za długo na jednej postaci skłaniają do szukania odpowiedzi na pytania rodzące się z każdą przeczytaną stroną. Jednak przesyt i nadmiar opisów i słownictwa w niektórych fragmentach nie dawał już miejsca wyobraźni. Przy braku możliwości własnej interpretacji została mi niejako narzucona wizja autora, pewnie nie zmierzona. Lubię metafizyczne akcenty w książce, tą nieodgadnioną tajemnicę, szczyptę boskości do której można się odrobinę zbliżyć. Tu mi tego brakowało. Przemiana w anioła początkowo wydała mi się niedopasowana do całości, momentami nawet groteskowa, by później rozczulić mnie tak ludzką niedoskonałością tak boskiej istoty, zanim zrozumiałam z kim mam tak naprawdę do czynienia. O ile dialog z czarcim pomiotem mnie zaintrygował, o tyle już sama bitwa mnie już nie porwała. Chyba oczekiwałam innego rozwiązania "spornego tematu". Może nie bitwy pięciu armii na miarę Tolkiena, ale brakowało mi mistycyzmu. Zbyt obszerne, drobiazgowe momentami opisy okrutnie mnie męczyły. Zdecydowanie bardziej ciekawiły mnie "przyziemne" losy bohaterów i ich życie doczesne, świetne studium psychologiczne postaci. Jeśli jest dobro nieskończone to musi być też bezmiar zła, a zło fascynuje najbardziej. "Tak, zło zawsze było bardziej efektowniejsze niż dobro, bardziej wyrafinowane." Wraz z objawieniem się Lucyfera apokaliptyczna wizja świata przybiera realny kształt. Każdy tu ma swoją rolę do odegrania, a dotychczas prowadzone życie jest drogowskazem przemiany trójki bohaterów. Każdy z nich ma swoje prywatne niebo lub piekło na ziemi. W mojej ocenie to książka o miłości, o jej nadmiarze i braku, o tęsknocie za nią i o wyborach jakich dokonujemy w życiu. Mądry przekaz by docenić wartość życia bez konieczności zbyt wczesnego doświadczenia straty tak cennego daru. I to właśnie dla tego waloru literackiego warto ją przeczytać. P.S. dla czytających Biblię wnikliwie i znających teksty hebrajskie utożsamianie Lucyfera z Szatanem może razić. Mi osobiście bardzo to przeszkadzało w odbiorze. Miało to mocno sprzeczny wydźwięk. Wiem że trudno tu o jakaś prawdę historyczną bo temat jest sporny od wieków, ale warto pokusić się o spójną terminologię.