Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przygodówka z przewidywalną fabułą, z prze-koksowanym antagonistą i proroczymi snami. Przygoda, która nie startuje do zgarniania nagród, daleko jej od dokonań Bernarda Cosey czy Hugona Pratt. Lądujemy wysoko w górach - u podnóża stóp skutych mrozem Himalajów. Angha w półśnie widzi siostrę, której nigdy nie miał - przepowiada mu sekretne przejście do fortecy potężnego wodza. Postanawia to sprawdzić, a potem dzieją się rzeczy straszne i niepokojące. Sama fabuła jest jakaś ślamazarna i toporna, ponieważ korzysta z wytartych wytrychów. Nie zaskakuje, a poza tym, jak wiecie (lub nie) - nie znoszę intryg, które mnożą się jak rybki w stawie. Bezczelnie oznajmiam po raz kolejny nie lubię tego motywu, kiedy opowieść składa się z tajemnic. Nie lubię, kiedy ludzie coś ukrywają i nie toleruję tego, zarówno w sztuce, jak i w życiu. Tajemnice, przeważnie, prowadzą do fałszu i izolacji, dlatego nie znoszę takich zagrywek. Męczy mnie to, dusi i zniechęca do czytania. Gdyby nie szczegółowe plansze - widać, że rysownik ma wyrobiony warsztat - podejrzewam, że wymiękłbym na pierwszym zakręcie. Historia wydziergana od szablonu i linijki. Trzy kasty walczą o władzę i potęgę, a wieśniacy się przyglądają, jak sobie schlebiają i każą oglądać igrzyska, gdzie ściga się uciekinierów w purpurowych pelerynach. Nic, co by mnie urzekło. Średniak, ale taki, któremu nikomu nie polecam.