Adrianna Brzozowska

Ale ja się nie znam na poezji! Ja nie umiem recenzować poezji! Ja poezji nie rozumiem! Bzdura. Jeśli pojedynczy epitet wyzwoli w twojej wyobraźni sekwencję wydarzeń, a na dźwięk przeczytanego tytułu otworzy się furtka wspomnień... to wiedz, że czytać wiersze umiesz i rozumiesz. Bo poezję czyta się sercem, ciałem i duchem. Najpierw zakochałam się w okładce. Wszak prawdziwe piękno kryje się w prostocie. Miłe złego początki? Nie tym razem. Oszczędność słowa, "schludność" literacka. Minimum tekstu, maximum treści. Autorka nie atakuje słowem. Autorka nim częstuje. No pewnie, że o miłości =) bo czy istnieje inne uczucie, które inicjuje tak potężną lawinę, często sprzecznych i wzajemnie wykluczających się, doznań? Złamane serce, przymusowe wyciszenie cielesnych uciech, rozpacz, rozczarowanie, pożądanie. Nie jest sztuką wyczarować w umyśle człowieka obraz, używając do tego całej "literackiej palety barw". Prawdziwą sztuką, jest oczarować czytelnika, wykorzystując tylko ołówek. Ten tomik poezji to właśnie szkice ołówkiem... Jestem pod ogromnym wrażeniem talentu młodziutkiej Autorki, która z taką delikatnością i subtelnością dotyka strun duszy ludzkiej. Kibicuję całym sercem <3 i tymże sercem polecam tomik poezji Ty, Ja - nie My. http://tylkoskonczerozdzial.blogspot.com/2018/03/ty-ja-nie-my-adrianna-beata-brzozowska.html?m=1