Matthew Mathias

Paplanina. Autorzy mają na celowniku niezbyt rozgarniętego czytelnika, któremu na 3 zrzutach ekranu trzeba zaprezentować funkcję "undo/cofnij" w edytorze, bo inaczej biedak by tego nie załapał. Każda detaliczna zmiana w kodzie jest prezentowana w ten sam sposób -- pełny wydruk kodu, przekreślona część usunięta, pogrubiona dodana. O ile sam schemat jest godny polecenia, to wyłączne korzystanie właśnie z niego powoduje, że książka puchnie, a informacji wcale nie jest więcej. Materiał przedstawiony jest pobieżnie, ot tak, żeby czytelnik mógł napisać działający program, ale niekoniecznie, aby rozumiał dlaczego właściwie działa (np. przy mutowalności danych nie znalazłem wyjaśnienia, czy kontrola jest płytka, czy głęboka). Opis "let" jest wg mnie zwyczajnie mylący (tablice mają obecnie semantykę wartości),porównanie struktur i klas jest rozczłonkowane po kilku rozdziałach. Współbieżność w ogóle nie istnieje (to akurat koresponduje z założonym poziomem umysłowym czytelnika). Trzech ostatnich rozdziałów nie czytałem (obejmują faktyczne programowanie na sprzęcie firmy Apple oraz integrację z Objective-C),gdyż jestem zainteresowany językiem jako takim. Ta pozycja jest miałka, dużo stron, niewielka porcja danych, jedynym realnym plusem jest brak konkurencji, zwłaszcza w Polsce.