Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Intrygujący debiut. Śledząc losy głównego bohatera przez nieco ponad czterysta stron opowieści, serwujemy sobie nietypową mieszankę fantastyki, rozważań filozoficznych, kryminału i teatru absurdu. Dystans LTJ do samego siebie widać już w podtytule – jego dzieło to bowiem „powieść fantastyczno-awanturnicza z elementami ciężkiego humoru (do czytania w pośpiechu)”. Coś w tym jest, bo Dialektykę faktycznie lepiej czytało mi się w wolnych chwilach, po kawałku – może z wyjątkiem ostatnich stu kilkunastu stron, które pod względem tempa wydarzeń zdecydowanie kontrastują z rozciągniętym zawiązaniem akcji. Autorowi udało się wykreować sympatycznych, choć nie do końca uciekających stereotypom bohaterów. Dynamika zespołu Zygmunt–Józek jest zdecydowanie jedną z mocniejszych stron książki, a dialogi tej dwójki budują cały humor powieści. Niedosyt pozostawia późno wprowadzona postać Zyty, której inicjatywa i stanowczy charakter stanowią doskonałą przeciwwagę dla wspomnianej pary, pozostaje więc liczyć, że jej wątek zostanie rozwinięty w zapowiedzianej kontynuacji. Sama historia jest nieoczywista i pełna tajemnic, ratująca rzeczywistość drużyna bohaterów okazuje się dobrana nie tak przypadkowo, jak mogłoby się wydawać, a istnienie magiczno-metafizycznej równoległej rzeczywistości ma spory fabularny potencjał, którego ta jedna książka z pewnością nie wyczerpuje. Dodatkowym atutem Dialektyki są zgrabnie wplecione w fabułę ciekawostki historyczno-artystyczno-varsavianistyczne, chociaż konieczność odgadywania prawdziwych nazw ulic i budynków w Warszawie (czy raczej bezimiennej Stolicy nad rzeką Błystką) może nie przypaść do gustu wszystkim czytelnikom. Podsumowując – Dialektyka Żywiołów, mimo niedociągnięć typowych dla debiutujących autorów, oferuje pewien powiew świeżości w naszej rodzimej fantastyce. Twórczości Leszka T. Jagodzińskiego zdecydowanie warto dać szansę.