Książka dobra. Zabawna. Inteligentna. Czasem za bardzo rozwleczone opisy. Czytaliśmy z mężem na zmianę podśmiechując się raz po raz z abstrakcyjnych skojarzeń i porównań. Nie będę zdradzać szczegółów.

Książka dobra. Zabawna. Inteligentna. Czasem za bardzo rozwleczone opisy. Czytaliśmy z mężem na zmianę podśmiechując się raz po raz z abstrakcyjnych skojarzeń i porównań. Nie będę zdradzać szczegółów.

Intrygujący debiut. Śledząc losy głównego bohatera przez nieco ponad czterysta stron opowieści, serwujemy sobie nietypową mieszankę fantastyki, rozważań filozoficznych, kryminału i teatru absurdu.

Dystans LTJ do samego siebie widać już w podtytule – jego dzieło to bowiem „powieść fantastyczno-awanturnicza z elementami ciężkiego humoru (do czytania w pośpiechu)”. Coś w tym jest, bo Dialektykę faktycznie lepiej czytało mi się w wolnych chwilach, po kawałku – może z wyjątkiem ostatnich stu kilkunastu stron, które pod względem tempa wydarzeń zdecydowanie kontrastują z rozciągniętym zawiązaniem akcji.

Autorowi udało się wykreować sympatycznych, choć nie do końca uciekających stereotypom bohaterów. Dynamika zespołu Zygmunt–Józek jest zdecydowanie jedną z mocniejszych stron książki, a dialogi tej dwójki budują cały humor powieści. Niedosyt pozostawia późno wprowadzona postać Zyty, której inicjatywa i stanowczy charakter stanowią doskonałą przeciwwagę dla wspomnianej pary, pozostaje więc liczyć, że jej wątek zostanie rozwinięty w zapowiedzianej kontynuacji.

Sama historia jest nieoczywista i pełna tajemnic, ratująca rzeczywistość drużyna bohaterów okazuje się dobrana nie tak przypadkowo, jak mogłoby się wydawać, a istnienie magiczno-metafizycznej równoległej rzeczywistości ma spory fabularny potencjał, którego ta jedna książka z pewnością nie wyczerpuje.

Dodatkowym atutem Dialektyki są zgrabnie wplecione w fabułę ciekawostki historyczno-artystyczno-varsavianistyczne, chociaż konieczność odgadywania prawdziwych nazw ulic i budynków w Warszawie (czy raczej bezimiennej Stolicy nad rzeką Błystką) może nie przypaść do gustu wszystkim czytelnikom.

Podsumowując – Dialektyka Żywiołów, mimo niedociągnięć typowych dla debiutujących autorów, oferuje pewien powiew świeżości w naszej rodzimej fantastyce. Twórczości Leszka T. Jagodzińskiego zdecydowanie warto dać szansę.

Intrygujący debiut. Śledząc losy głównego bohatera przez nieco ponad czterysta stron opowieści, serwujemy sobie nietypową mieszankę fantastyki, rozważań filozoficznych, kryminału i teatru absurdu.

Dystans LTJ do samego siebie widać już w podtytule – jego dzieło to bowiem „powieść fantastyczno-awanturnicza z elementami ciężkiego humoru (do czytania w pośpiechu)”. Coś w tym...

Bardzo fajna książka. Pełna humoru i ciekawych ironicznych uwag. Polecam do czytania w autobusie lub pociągu. Czekam na kolejną książkę tego autora.

Bardzo fajna książka. Pełna humoru i ciekawych ironicznych uwag. Polecam do czytania w autobusie lub pociągu. Czekam na kolejną książkę tego autora.

„Dialektyka żywiołów” to książka naprawdę inna niż wiele pozycji, które obecnie można spotkać na półkach modnych księgarni… Czy wręcz jakichkolwiek księgarni. Choć czasem może wydać się zbyt filozoficzna i ciężka (o czym autor w swojej przekorze uczciwie przestrzega!),to w rzeczywistości nieraz stanowi wyzwanie intelektualne dobre dla niemal każdego: czy to na wieczór po długim dniu pracy, krótką podróż tramwajem, czy też dłuższą wyprawę pociągiem. Młodszym odbiorcom jej nie polecam, bo pojawia się bardzo wiele motywów, których mogą nie zrozumieć (lub nie docenić – zwłaszcza wyjątkowo zabawnych, choć zgryźliwych, komentarzy głównych bohaterów, doświadczonych życiem i dniem codziennym). Ale trochę starszym?… No właśnie. ;)

Ponadto akcja nabiera dużego tempa dopiero w połowie książki, zatem wielu gorącym głowom wstęp może wydać się za długi. Jednak z drugiej strony jest on prawdziwą uwerturą obrazującą, co pod względem językowym dalej czeka odbiorcę. Czytaliście Lema? Mrożka? Kinga? Dukaja? Glukhovskiego?… A no właśnie. Autora cechuje taka sama niebywała erudycja, wysublimowane słownictwo i ogromna wiedza w wielu obszarach tematycznych (filozofia, sztuka, wiedza o Warszawie…). Mimo że autor nie boi się stawiać przed czytelnikiem wyzwań intelektualnych, nie ma co się bać – nie są one nużące i nachalne, lecz intrygujące. A odnajdywanie Warszawy na nowo dla każdego „starego warszawiaka” to nie byle gratka. Nie raz można zadać sobie pytanie, czy rzeczywiście zna się to miasto i odkryć to, co ukryte na pierwszy (a nawet drugi i trzeci) rzut oka.

Książka pełna jest również dobrego, czarnego humoru. Przepychanki słowne i uszczypliwe, acz trafione w sedno uwagi stoją na porządku dziennym. Bohaterowie są barwni i dynamiczni. Są bliscy wielu czytelnikom, a zwłaszcza odbiorcom z dużym bagażem życiowego doświadczenia. Zyta – babka „z biglem” i policjantka, bez której wszystko gruchnęłoby w mgnieniu oka, Zyga – niby odludek i niedorajda życiowa, a jednak potrafi w mgnieniu oka znaleźć towarzyszy na dobre i na gorsze, Józek –archetyp pyskatej gęby i buńczuczności, ale z prawdziwym gołębim sercem, Duet – przyjaciel, który za swoimi skoczyłby w ogień… Nie, nie będę więcej zdradzać. Tym bardziej, że najlepiej ich odkrywać samemu. A obiecuję – nie sposób ich nie lubić!

Ostatecznie należy również podkreślić, że „Dialektyka” to nie jest powieść opowiadająca o życiu codziennym – zwyczajnym, nużącym i cynicznym. To powieść magiczna. Magia bowiem dzieje się tam tuż za drzwiami, za rogiem budynku, za bramą wejściową… Ale nie chodzi o zwyczajne „abrakadabra”, tylko manipulację czasem, żywioły, gadające zwierzęta (no, sporadycznie, tylko te inteligentne) i pradawne kulty. To fantastyka ze smakiem, zakorzeniona w rzeczywistości na tyle, na ile się da, przy jednoczesnym zachowaniu poczucia tajemniczości i magii.

Summa summarum – polecam wszystkim, którzy potrzebują oderwać się od dnia codziennego, zażyć odrobiny niesamowitości, ale jednocześnie poczytać o bohaterach, których przemyślenia i światopogląd odzwierciedlają punkt widzenia naprawdę wielu z nas. Zwłaszcza tych doświadczonych życiowo, którzy przez pryzmat swojego bagażu życiowego i wynikającego z niego cynizmu dostrzegają otaczającą rzeczywistość i to, co w niej prawdziwe i ukryte przed większością.

„Dialektyka żywiołów” to książka naprawdę inna niż wiele pozycji, które obecnie można spotkać na półkach modnych księgarni… Czy wręcz jakichkolwiek księgarni. Choć czasem może wydać się zbyt filozoficzna i ciężka (o czym autor w swojej przekorze uczciwie przestrzega!),to w rzeczywistości nieraz stanowi wyzwanie intelektualne dobre dla niemal każdego: czy to na wieczór po...

No nieźle... Od dawna szukałam czegoś, co nie będzie sztampowe, zwykłe i nudne. Miałam już dość tego, co przewidywalne i właśnie wtedy w ręce wpadła mi ona - Dialektyka.

Zupełnie inna niż wszystkie. Pisana z precyzyjnie celowanym humorem, o kilku takich, co to musieli świat uratować. Wciągająca i inspirująca. Zachęciła mnie nawet do podróży do Warszawy i popatrzenia na nią oczami bohaterów... A to już zupełnie inna perspektywa :))

No nieźle... Od dawna szukałam czegoś, co nie będzie sztampowe, zwykłe i nudne. Miałam już dość tego, co przewidywalne i właśnie wtedy w ręce wpadła mi ona - Dialektyka.

Zupełnie inna niż wszystkie. Pisana z precyzyjnie celowanym humorem, o kilku takich, co to musieli świat uratować. Wciągająca i inspirująca. Zachęciła mnie nawet do podróży do Warszawy i popatrzenia na...

Świetna książka! Historia inna niż wszystkie. Zaskakująca. Bardzo plastyczne opisy i soczyste porównania. Dzięki autorowi odświeżyłam znajomość z A.Muchą i odbyłam wirtualną podróż do Pragi. Nie mówiąc o wnikliwym studiowaniu planu Warszawy. Nie mogę się doczekać następnej części!

Świetna książka! Historia inna niż wszystkie. Zaskakująca. Bardzo plastyczne opisy i soczyste porównania. Dzięki autorowi odświeżyłam znajomość z A.Muchą i odbyłam wirtualną podróż do Pragi. Nie mówiąc o wnikliwym studiowaniu planu Warszawy. Nie mogę się doczekać następnej części!

Przemądrzały facet ze zwariowanym psem zbawiający świat w towarzystwie gadającego gołębia i szalonej policjantki to to, czego mi było trzeba!!!
Fajne! Naprawdę fajne!!! Dobrze się czyta. Śmiałam się dużo, a na końcu płakałam... Zżyłam się z bohaterami i smutno mi, że książka się skończyła, no cóż, bywa, zawsze można zacząć od nowa... :) Zabawna opowieść, nie pozbawiona głębi. Napisana ze swadą, czasem może zbyt rozwlekle, ale inteligentnie. Trochę starodawnie, trochę refleksyjnie, trochę do podumania, a trochę do śmiechu. Polecam! To tak na gorąco...

Przemądrzały facet ze zwariowanym psem zbawiający świat w towarzystwie gadającego gołębia i szalonej policjantki to to, czego mi było trzeba!!!
Fajne! Naprawdę fajne!!! Dobrze się czyta. Śmiałam się dużo, a na końcu płakałam... Zżyłam się z bohaterami i smutno mi, że książka się skończyła, no cóż, bywa, zawsze można zacząć od nowa... :) Zabawna opowieść, nie pozbawiona...